HET ZWARTE GOUD
Geschreven door Bert Plomp
Als je goed je best doet, dan zie je er misschien een in het dagelijks leven. Een zwarte stratenmaker, een zwarte rietdekker, een zwarte paardenslager, een zwarte orgelman, een zwarte glazenwasser of een zwarte veeboer. Zwarte mensen van negroïde afkomst, bedoel ik. Dus volgens de “oude definitie van zwart”, zal ik maar zeggen.
Hoeveel zwarte mensen zouden er in ons landje leven? Het zullen er beslist niet meer zijn dan een miljoen. Dat is dus een op de zeventien inwoners. Als je dan nog eens in aanmerking neemt, dat een deel van hen schoolgaand of bejaard is, of om een andere reden niet aan het arbeidsproces deelneemt, dan is die constatering niet zo vreemd.
Toen ik gisteravond tv zat te kijken, rolde er weer een hele reeks reclames over de buis. Reclames van allerhande bedrijven en instellingen.
Nu heb ik een bloedhekel aan tv-reclames. Daarom kijk ik bij voorkeur niet naar commerciële zenders. Nog afgezien van het feit dat daarop hoofdzakelijk van die Amerikaanse shitfilms worden vertoond. Van die B-films, waarvan iemand met het intellect van een mossel, binnen een minuut na aanvang, al het verdere verloop kent.
Het zijn van die luidruchtige, stompzinnige reclames, die zo’n film een hele avond in beslag doen nemen. Niets voor mij dus.
Het valt me al een tijdje op dat reclamemakers er veel werk van maken om de spotjes in te vullen met zwarte acteurs en actrices. Hetgeen in de verste verte niet representatief is voor de werkelijke samenstelling van de bevolking. Gisteren zag ik nota bene een spotje met uitsluitend zwarte mensen. Een McDonald’s vestiging met uitsluitend zwart personeel en zwarte klanten. Het had opgenomen kunnen zijn ergens in Centraal-Afrika.
Je kunt je afvragen waar die misleidende voorstelling van zaken vandaan komt. Natuurlijk is het reclamemakers sowieso eigen, de consument de zaken fraaier voor te stellen dan ze zijn.
Thans worden zij daartoe extra aangemoedigd door de BLM-rage. Een rage die zich als een olievlek verspreidt. Door extremistische, stuwende krachten achter deze beweging in de VS, heeft die vlek zich in korte tijd over de oceaan oostwaarts verspreid en de Nederlandse kust bevuild.
Waar jan en alleman zich normaliter het vuur uit de sloffen loopt om zo’n vervuiling te weren en op te ruimen, laat hij het nu allemaal op zijn beloop. Sterker nog, onze minister-president heeft verkondigd dat er in Nederland sprake is van systemisch racisme. Met andere woorden: racisme en discriminatie zitten in ons systeem. We zijn ermee opgegroeid, we ervaren het niet en we weten niet beter.
Ofschoon er heel wat meer groeperingen in Nederland te bedenken zijn en daarvoor eerder in aanmerking zouden moeten komen, nodigt onze premier een aantal lawaaischoppers van KOZP en BLM uit om bij hem op het Catshuis een kopje thee te komen drinken en hun misnoegen met hem te delen.
Mede door Ruttes actie en de agenda van groen slinkse BLM-aanhangers, heerst er in Nederland een soort schuldbesef tegenover niet-blanke medelanders. Dat alles ingebed in een corona-crisis, maakt de Nederlandse burger zwaarmoedig.
“Gelukkig” zijn er in zo’n situatie altijd mensen die opstaan en ons de helpende hand bieden. Helpen om uit de problemen te komen. Het zwarte goud lonkt.
De reclamemakers en hun commerciële opdrachtgevers lopen voorop. Reclames worden royaal uitgedost met zwarte mensen en mensen met een kleurtje. Terwijl zij op die wijze een steentje denken bij te dragen aan het tegengaan van racisme en discriminatie, hopen zij toch vooral de klant naar zich toe te trekken.
En wat te denken van die grapjurk van Denk. Die man wil een miljard euro uitgeven aan het bestrijden van racisme en discriminatie. Zou dat bestemd zijn om zijn eigen supporters een lesje te leren. Supporters die Joden, homo’s en vrouwen discrimineren? Het kan allemaal in ons koude kikkerlandje.
Dan zijn er nog de welzijnswerkers. Want laten we welzijn, zonder hun inzet is Nederland verloren.
Inmiddels heeft al een aantal goeroes de markt bestormd met zelfgeschreven boekjes over hoe je racisme uit je systeem kunt verwijderen. Om met zo’n heelmeester in zee te kunnen gaan, moet je wel bereid zijn te accepteren dat je racistisch bent. Of bereid zijn dat samen met hem of haar te ontdekken. Omdat het een systemisch mankement betreft, kun je er vergif op innemen dat je de dans niet ontspringt.
Toen ik onlangs zo’n vrouwelijke genezeres, refererend aan haar eigen boekje, aan het woord hoorde op tv, zag ik precies voor me wat een patiënt bij haar te wachten staat. Na een aantal intensieve gesprekken en na wat opgedragen zelfstudies, luidt de conclusie dat je kampt met racistische trekjes. Nadat zij via nog wat consultjes je ervan af heeft geholpen, stort je tenslotte snikkend ter aarde en vraag je geknield je zwarte medemens om vergeving. De genezeres heeft onderwijl aan de hele inhoud van een pak inlegkruisjes niet genoeg om het droog te houden tussen haar benen.
Nu ik hierover schrijf, komt een erotische herinnering weer in mij op.
Een aantal jaren geleden zag ik in mijn verbeelding een bloedmooie negerin, hoog gezeten op een witte schimmel, met slechts een mijter op, van de stoomboot uit Spanje stappen. Zij werd begeleid door een tweetal lichtblonde, in pagepakjes gestoken dienaars. Deze twee hulpjes liepen aan weerkanten van het paard, voorover gebukt onder de stijgbeugels. De dag dat dit beeld werkelijkheid wordt, komt steeds dichterbij. Ik verheug me erop.
