Wat is nieuw

WAT IS NIEUW?
Geschreven door Rob Meyer

In mijn werk als muzikaal entertainer hebben inmiddels al zeker meer dan 2000 nummers in mijn repertoire een plekje gevonden.
Sommige vielen na een poosje weer af, om plaats te maken voor sterkere songs.
Een vaste kerngroep van ‘krakers’ (nee, niet die van onze hoofdstad…) maken nog steeds deel uit van die lijst en hebben hun waardevastheid inmiddels al talloze malen bewezen op feesten.
Maar wat mij steeds meer opvalt is de ‘eeuwige waarde’ van veel in de sixties en seventies ontstane nummers. Die boren zich een onsterfelijk pad dwars door alle tijden heen en duiken steeds weer op, hetzij in originele vorm, hetzij in een ‘aangepaste modernere’ versie.
Maar toch blijven die nummers onverwoestbaar en zijn derhalve een dankbaar bezit voor de muzikant, want dat scheelt veel werk (zoeken naar nieuw materiaal), repeteren (elk optreden is ook een soort repetitie, zodat de nummers er goed in blijven zitten) en iedereen kent ze, hetgeen de saamhorigheid op feesten ten goede komt.
Zo ook gisteren, toen ik een 40-jarig huwelijksfeest mocht verzorgen in Wezep.
Ca 100 man, van baby tot aan stokoude, rolstoelgestuurde opa, die toch nog even kans zag om zich op dit feest te laten zien, zij het voor slechts een uurtje, want gezien zijn gehoorproblemen ‘was de muziek wel erg hard!
Maar hij was er!
Nog niet eens gesproken over twee ongeboren mensjes die zichtbaar in de veilige buiken van de moeders zaten, te wachten op aflevering in deze complexe wereld. Maar die maakten geen deel uit van keuze van mijn te brengen repertoire. Dat scheelde weer.
Pas toen ik in het laatste uurtje op de proppen kwam met Dire Straits, CCR en Johnny Cash, en het eten was aangekomen op de daarvoor bedoelde plekken: de magen van de gasten, begonnen de beentjes van de vloer te komen.
Of beter gezegd: de beentjes kwamen òp een in het grasveld (tuinfeest) gecreëerde plek, die vrijkwam door het verplaatsen van de tafels met de restjes van de maaltijd. Die ik na afloop nog even aan een grondig onderzoek onderwierp, want tijdens het optreden heb ik niet zoveel kans om uitgebreid te eten. Country Roads met een volle mond zingen…niet echt handig!
Toen iemand vroeg of ik Proud Mary kon spelen – hoe kun je dàt nu vragen aan een ervaren muzikant! -, kwam de boel pas helemaal los. Rock & Roll, salsa, La Vida Loca, Demasaido Corazon, ga maar door, dik feest dus!
Zelfs enkele jongeren waagden zich schoorvoetend aan een dansje, toch vooral goed oplettend dat ze zich niet belachelijk maakten voor hun peergroup, want dan belanden ze genadeloos in de groepswhatsapp en dan blijft er niets anders over dan het overwegen van vrijwillige euthanasie.
Maar ziehier: toen ik één van die jongeren vroeg wat ze wilden horen, was het antwoord tot mijn verbazing Hazes!
Een paar Hazesnummers verder en het feest overbrugde alle leeftijden.
Met Bloed, zweet en tranen sloot ik de party af.
“We want more!” klonk het collectief. Please, nog één nummer!
Wie ben ik om dat dan te weigeren?
Dat werd een akoestische versie van John Denver’s onvergetelijke ‘Leaving on a jetplane’, dat hij indertijd schreef voor zijn (ex)vrouw.
Ik mengde me al zingend tussen de gasten en wat trof mijn oor: een aantal dames vormden een groepje en zongen op zeer prijzenswaardig niveau dit lied samen met mij mee! Bleek een zanggroepje te zijn.
Zo mooi is dat als je een verbindende factor mag zijn op een feest.
Maar vooral is het opmerkelijk dat de sixties en seventies op een onverbiddelijke wijze de wereld van de populaire muziek beheersen.
Het is dus niet ècht noodzakelijk dat ik steeds naar ‘moderne’ nummers hoef te zoeken, aangezien de klassiekers – nog steeds – de dienst uitmaken.

EINDE

Voor meer gratis verhalen, gedichten en columns, meld je aan op mijn FB-pagina:

https://www.facebook.com/groups/377554749281077/