Vogeltje

VOGELTJE
Geschreven door Wim Verbrugge

Vogeltje, enkele dagen geleden plofte een jonge leeuwerik op de grond. Gefundenes Fressen dacht de kat. Ik nam het diertje in bescherming. Het paste in één hand, zo klein. Het vogeltje liet zich, waarschijnlijk beduusd van de vrije val, zonder tegenstribbelen oppakken. En wat doe je dan? Een doosje werd als woning ingericht. Water, snel voer gekocht, soort ‘nestje’ gefabriceerd. Vogeltje kwam langzaam weer bij, zijn/haar/het/anders (even voorzichtig zijn met mijn vocabulaire ter voorkoming van een hysterische gender aanval)..goed, weer langzaam bij dus. Binnen een paar uur fladderde het door de serre. Bij minder geslaagde landingen hield ik mijn reddende hand op en vogeltje stapte er onbekommerd op. Je zag het aankomen, er ontstond een warme mens/vogeltje-relatie.
’s Avonds in de kartonnen vogelvila, en ’s morgens hupte het op de aangeboden hand en bleef daar alvorens wat rond te vliegen eerst een tijdje rondkijken. Vogeltje vloog dan, maar hield mij kennelijk goed in de gaten. Regelmatig kwam het zelf naar mij toe fladderen. Dan stak ik mijn hand maar uit en dat vond vogeltje heel prettig. Het miniatuur leventje nestelde zich dan behaaglijk in de holte van mijn hand. Voorzichtig gestreeld deed het de oogjes dicht en bleef een hele tijd zitten dutten. Gisteren vloog vogeltje minder en claimde zijn vaste plek in mijn hand en is er niet meer uit gegaan. Vogeltje was toch te jong. Hij ging in mijn hand dood. Was een korte vriendschap vol vertrouwen. Ik mis vogeltje. Dag Tweet Tweet, zo heette het al.

EINDE

Voor meer gratis verhalen, gedichten en columns, meld je aan op mijn FB-pagina:

https://www.facebook.com/groups/377554749281077/