TE LAAT
Geschreven door Kees van het Duin
De babyboom zorgde ervoor dat overal in het land Rijks Scholengemeenschappen werden opgericht. Deze plekken ontpopten zich al snel tot bewaarhuizen van tucht en orde. Een regime met duidelijke regels, de schoolbel ging er twee keer. Wie bij de tweede keer het klaslokaal nog niet binnen was kwam er ook niet meer in. Ja, alleen met een “Te laat briefje”, wat bij de conciërge kon worden opgehaald.
Maar die briefjes werden niet zomaar verstrekt. Ja, de eerste twee keer per schooljaar ging het nog wel. Maar bij de derde keer begon de conciërge al met de nodige sancties. En die waren niet mails. Uitbranders, strafwerk en veel nablijven. Je diende je dan ook te melden bij de conrector en als je niet duidelijk uit kon leggen waarom je dan ‘weer te laat’ was, werd je eerst met bulderende stem te verstaan gegeven dat je van het ergste soort was, voordat je je strafwerk in ontvangst mocht nemen waar je de rest van de vrije middag mee bezig was. Tucht en orde. Een waar schrikbewind heerste er.
De jonge Snijder was de zoon van een wiskundeleraar. Als zoon van een gerespecteerd lid van de heersende klasse van het schoolgebouw, had dat een voordeel kunnen zijn. Maar niets bleek minder waar. Nee, bang als docenten waren om hun eigen kroost voor te trekken, werden deze telgen harder aangepakt, kregen eerder strafwerk, moesten nablijven en werden scherp in de gaten gehouden.
De oude Snijder was van het niveau ‘sterk onwelriekend ochtendhumeur’. Toen de jonge Snijder nog op de lagere school zat was het vaak al niet meer te doen. Bulderende scheldkanonnades om 7 uur ’s-Ochtends tijdens het ontbijt in huize Snijders. Niets kon hij, z’n moeder of zus goed doen. Een eitje was te hard of te zachtgekookt, de thee of koffie niet sterk genoeg. Er klopte nooit iets van. De Jonge Snijder begon medelijden te krijgen met de leerlingen die het eerste uur bij de oude in de klas zaten. Want het gescheld en getier hield nog wel even aan tot voorbij Snijder z’n derde kop koffie.
Totdat moeder, zus en de jonge Snijder er schoon genoeg van hadden. Ze verschenen niet meer aan het ontbijt. Klaar als ze waren met dit individu.
Maar ook de jonge Snijder moest zich het eerste uur vervoegen in het bewaarhuis. Hij bleef net zo lang in bed liggen totdat met een luide dreun door voordeur van huize Snijder dichtsloeg. Snijder z’n auto werd gestart, waarna hij in slechts 10 minuten naar die school reed.
Nu had de jonge Snijder nu nog maar 10 minuten over voordat de eerste schoolbel ging. Hop, pyjama uit, kwak water in z’n gezicht, snel aankleden, sokken, schoenen. Een stuk brood meesnaaiend en wegspoelend met een glas melk, sprong hij op z’n fiets en reed vliegensvlug naar diezelfde school. Razendsnel werd hij. De kruising over; nee het donderde niet of het rood licht was. Hij moest immers op tijd komen.
Puffend en hijgend bij school aangekomen wist hij altijd precies of het goed zou komen. Als hij z’n fiets in de fietsenkelder mikte en hij hoorde de eerste bel, kwam het vaak nog goed. Maar sommige lokalen waren op de 4e verdieping. Dus moesten de trappen ook nog worden bedwongen.
Het gebeurde regelmatig dat een totaal bezwete Snijder net de deur van het lokaal open wilde doen en de tweede bel ging. Direct kon hij dan al die trappen weer af en de conciërge vragen om het volgende Te Laat briefje. Hij wist dan dat het weer een lange dag zou worden. Want uitleggen waarom hij weer te laat was zat er niet in. Dat had thuis oorlog opgeleverd.
EINDE
Voor meer gratis verhalen, gedichten en columns, meld je aan op mijn FB-pagina: