48 UUR IN EEN ETMAAL
Lang geleden, langer dan ik me kan herinneren, landde ik op Aarde met een rugzak die rijkelijk gevuld was met creatieve talenten.
Klinkt aardig, doch blijkt uiteindelijk een enorme last te zijn.
Het eerste talent openbaarde zich rond mijn tweede levensjaar.
Mijn Pa nam geregeld de van zijn vader geërfde viool ter hand en trachtte enig welklinkend geluid aan het houten voorwerp te ontfutselen.
Hetgeen hem totaal niet lukte, aangezien ik vrijwel op hetzelfde moment een keel opzette die de hele buurt ten gehore kwam.
Zoiets schijnt het absolute gehoor te heten.
De viool ging naar de wilgen en een piano kwam in huis.
Vervolgens riep ik luid, zodat iedereen ervan overtuigd raakte, dat ik later, als ik groot was, naar de tekenschool zou gaan.
Hetgeen geschiedde ergens rond mijn 20ste levensjaar.
Maar eerst ontdekte ik, toen ik net 12 was, dat mijn moeder over een gitaar beschikte, die ik uiterst geïnteresseerd van zolder haalde.
Luisterend naar de radio zette ik de klanken over op de 6 snaren en oefende net zolang tot ik de ‘partituur’ volledig onder de knie had.
Het vervolg laat zich raden: ik belandde alras in diverse bandjes, gezien mijn vaardigheid om melodieën op te pikken en die weer op het zessnarige instrument redelijk tot goed te kunnen reproduceren.
Na onze verhuizing van Oosterbeek naar de hoofdstad begon het kunstenaarsleven pas echt goed. Drie jaar beroeps in een rock and roll band brachten me een totale uitputting, die niet geheel alleen te wijten was aan het slopende muzikantenbestaan. Koning Alcohol deed gezellig mee.
Eenmaal 20 jaar oud adviseerde de vader van mijn verkering, die zelf kunstschilder was, mij om naar de academie te gaan. Dit kwam naar aanleiding van een aantal tekeningen en schilderijen die ik hem eens had laten zien.
Maar deze hogere beroepsopleiding gaf mij niet datgene wat ervan verwachtte en eigenzinnig als ik was, verliet ik school na 4 jaren. Zonder diploma dus.
Dan volgt een periode van lesgeven en baantje via uitzendburo’s .
Wederom maakte ik deel uit van een band, ditmaal meer in het progrockgenre.
Tegelijkertijd solliciteerde ik naar de job van cultureel verslaggever, een interessant baantje dat ik 3 jaar volhield. Ik schreef recensies voor ca 23 kranten, en heb vrijwel iedere bekende Nederlander wel onder de pen gehad.
Weer een verhuizing, ditmaal naar het hoge noorden: Leeuwarden.
Gezin, kinderen, brood op de plank.
Een top40 band bracht uitkomst.
Van de band naar solo leverde nog meer pecunia op en dat werk doe ik tot op heden nog steeds: muzikaal entertainen.
Maar allengs kwam er ruimte vrij voor mijn andere creatieve talenten doordat de kinderen uitvlogen.
Een paar jaar geleden ontdekte de enorme charme van beeldhouwen.
Dus zit ik met het grote probleem om schilderen, schrijven, beeldhouwen en de uit de hand gelopen hobby van lampen in elkaar zetten, te combineren met ademhalen.
De pijnlijke ontdekking dat er slechts 24 uur in een etmaal gaan, blijft een doorlopende frustratie.
Voor meer gratis verhalen, gedichten en columns, meld je aan op: