POEPHAPPER
Geschreven door Karin Sloot
Aanbeveling vooraf
Het verdient aanbeveling om het nuttigen van een maaltijd en het lezen van dit stukje niet gelijktijdig te laten plaatsvinden.
Mij werd het door mijn ouders sowieso verboden om tijdens het eten te lezen, maar de tijden zijn veranderd. Vandaar deze aanbeveling of – zo u wilt – waarschuwing vooraf.
Met een zekere regelmaat wordt het door gras omzoomde voetpad voor mijn woning door een speciaal daarvoor aangestelde en opgeleide functionaris van hondenpoep ontdaan.
Hij heeft de beschikking over een daartoe ingericht en uitgerust voertuig, dat ik gemakshalve maar een ‘poephapper’ zal noemen, omdat de officiële naam mij niet bekend is. En eerlijk gezegd hapt het voertuig ook niet, maar zuigt. Soit. Detail.
Omdat de correctie bediening van de poephapper toch wel enig technisch inzicht vereist, kan dit werk niet worden gedaan door een bankdirecteur-met-taakstraf, zoals ik aanvankelijk vermoedde.
Nu behoort het tot de PSU, de Persoonlijke Standaard Uitrusting (een aan het militaire jargon ontleende term) van iedere schrijver om over enig empathisch vermogen te beschikken: de vaardigheid om je in het leven en gevoel van een ander te kunnen verplaatsen. En zo vroeg ik mij in deze dagen van bezinning bijvoorbeeld af, onder welke benaming de bestuurder van de poephapper op de gemeentelijke loonlijst staat. Maar nog veel nieuwsgieriger ben ik, wat de man zal antwoorden als hij na gedane arbeid thuis komt en zijn vrouw vraagt:
“En Jan, hoe was het vandaag op je werk? Nog iets leuks meegemaakt?”
Vragen, die een belangstellende echtgenote toch meestal stelt.
Dat deed ook Magda, wier echtgenoot Patrick parkeerwachter is. Ja, hij had wel degelijk iets leuks meegemaakt:
“Een man, die net zijn caravan volgeladen had en op het punt stond om naar de wintersport te vertrekken. Maar ik had hem mooi te grazen, want hij had natuurlijk niks in de parkeermeter gedaan”.
“En dan vind jij het leuk om iemand nog gauw even een prent te geven en zijn vakantie te bederven?”
“Ja, dat is mijn werk. En ik word er ook nog voor betaald. Dus niks mis mee. Trouwens: wie op wintersportvakantie gaat, kan dat best betalen. Nou jij weer”.
Magda zweeg en dacht na. Heel lang en heel diep. Ik weet niet waarover.
EINDE
Voor meer gratis verhalen, gedichten en columns, meld je aan op mijn FB-pagina: