Opa en oma zijn gestrest

OPA EN OMA ZIJN GESTREST
Geschreven door Bert Plomp

Mijn opa en oma van moederskant hadden 16 kinderen. Toen die kinderen de daartoe geschikte leeftijd hadden bereikt, trouwden zij en kregen vervolgens zelf kinderen.
Ik weet het aantal niet precies, maar ik vermoed dat opa en oma uiteindelijk werden “verblijd” met ruim 50 kleinkinderen.
Ieder weekend was het een komen en gaan van kinderen en kleinkinderen bij mijn grootouders.
Die hele stoet van nazaten met partners deed mij denken, ofschoon ik me daar toentertijd nog niet zo mee bezig hield, aan de pelgrimstocht naar Mekka. Een bedevaart van pelgrims die in groten getale vol ontzag rond de Kaäba lopen.
In het geval van mijn grootouders, liep de hele meute voortdurend om hen heen te cirkelen. De schare was altijd benieuwd naar hun visie op tal van gebeurtenissen die in de afgelopen week hadden plaatsgehad. Niemand haalde het in zijn hoofd om hun mening in twijfel te trekken.
Als een familielid met een probleem kampte, werd dit altijd eerst aan opa en oma ter beoordeling voorgelegd: zij vormden immers het kennis- en ervaringscentrum van de familie.
Opa en oma werden echt aanbeden en vormden de spil van de familie.
Tegen deze achtergrond, peinsde werkelijk geen der kinderen erover een kleinkind bij opa en oma te stallen. Dat was namelijk ver beneden de waardigheid van opa en oma.
Natuurlijk hielden zij van hun kleinkinderen en kon je ze gerust meenemen op theevisite, zolang ze hun plaats maar wisten.
Hoe anders is het heden ten dage.
Opa’s en oma’s worden tegenwoordig niet veel hoger aangeslagen dan een soort vanzelfsprekende hulp in de huishouding van hun kinderen.
De huidige maatschappelijke opvatting laat grootouders nauwelijks nog ruimte om voor zichzelf te kiezen. In plaats daarvan worden ze wederom opgescheept met de zorg voor kinderen.
Veel grootouders durven nauwelijks nee te zeggen wanneer hen de vraag wordt voorgelegd: “Willen jullie een aantal dagen per week op jullie kleinkinderen passen want wij moeten allebei werken?”.
Natuurlijk zijn er grootouders die zich grenzeloos vermaken met hun kleinkinderen. Voor wie het bepaald geen straf is die taak op zich te nemen.
Uit een recent onderzoek blijkt echter dat er toch veel grootouders zijn die daar heel anders over denken. Grootouders die blij zijn dat hun “kindertaak” er eindelijk op zit. Het zijn grootouders die vinden dat ze nu ten langen leste kunnen doen en laten wat ze willen, vrij van werk- en kinderverplichtingen.
Het is heel triest indien je dan geen nee kunt antwoorden op de oppasvraag. Dat je dus vervolgens geconfronteerd blijft worden met de nadelige kanten van het ouderschap, welke nadelige kanten vaak omwille van het door de maatschappij opgedrongen “happy family” beeld verdoezeld worden.
Het is toch ten hemel schreiend indien je eindelijk de finish hebt bereikt en je een aanvang wenst te maken met het relaxte leventje waarnaar je zolang hebt uitgekeken, je min of meer tegen je zin in weer door nieuwe verplichtingen in een dwangbuis belandt. Dat alles omdat kindlief menigmaal een levensstijl kiest, die geen ruimte laat voor een andere oplossing, een oplossing waarbij het beginsel van “Vrijheid, blijheid” voor de ouders voorop staat.
Veel opa’s en oma’s komen daarom nooit uit de kinderzorg. Verscheidene grootouders leven daarom een gestrest bestaan, zo blijkt eveneens uit eerdergenoemd onderzoek.
Gelukkig biedt Pia Dijkstra’s “voltooid leven” binnenkort dan mogelijk een uitkomst.

EINDE

Voor meer gratis verhalen en columns, meld je aan op mijn FB-pagina:

https://www.facebook.com/groups/377554749281077/