Onweer

ONWEER
Geschreven door Rob Meyer

Gisteren was het weer raak: dikke wolken, donderslagen en bakken met regen en hagel teisterden het straatbeeld.
Deed mij weer denken aan een ‘grappig’ voorval uit mijn prille jeugd.
Toen ik ca 9 jaar oud was, woonden we in Oud-Zuilen a/d Vecht in Utrecht.
Voor ons huis was een soort park dat tot aan de oevers van de – toen nog ernstig vervuilde – Vecht reikte.
De grasvelden waren – begrijpelijk – een waar speelterrein voor alle kids uit de straat en ik heb daar al heel wat speeluren doorgebracht.
Om de eerste kalverliefdeperikelen niet eens te noemen…
Om de zoveel weken kwamen ze het gras maaien, en dat was pas feest!
Wij graaiden handen vol gras bij elkaar en bouwden daar zo goed en kwaad als het ging, hutten van. De grasmuren overdekten we met een oud kleed en bewapend met allerlei snaaigoed brachten we hele middagen door in onze grashutten.
Maar op een dag, toen ik lekker in mijn graspaleisje lag te genieten van de ‘veilige’ beschutting, al snoepend van hapjes en knabbeltjes, betrok de hemel.
Dat bleek een voorbode te zijn van een opkomende onweersbui.
Wist ik veel? Dat zou allemaal wel meevallen.
Zelfs de eerste regendruppels brachten me niet op het voornemen om deze tijdelijke GroenLinkse woning te verlaten. Nee, ik lag veel te lekker en waande me helemaal veilig.
Maar dan begint het te rommelen. Af en toe een bliksemschicht(je) en ik vond het wel heel spannend. Ik rook in de combinatie van gras en regen de geur van avontuur en genoot volop.
Maar toen kwam de ommekeer!
Een uiterst felle bliksemschicht, gevolgd door een donderklap waar een bermbom niets bij leek!
Dat was het moment om toch mijn avontuurlijke ambities aan de kant te gooien, en ik ben nog nooit zo snel naar huis gerend. Ik struikelde bijna over mijn eigen beentjes.
Eenmaal binnen zat ik in een hoekje, bij te komen van mijn grootse avontuur.
Dat was dus de spreekwoordelijke ‘donderslag bij heldere hemel’, hoewel de hemel inmiddels aardig zwart aan het worden was.
Ik zal mijn paniek nooit vergeten.
Later hoorde mijn pa het verhaal en lachte zich een bult.
Ik vond dat wel heel hard van hem, zo weinig begrip en medeleven hij toonde bij mijn angstig avontuur. Al helemaal irritant door zijn gebrek aan waardering voor mijn avontuurlijke onderneming.
Van mijn moeder hoefde ik totaal geen steun te verwachten, aangezien zij, dankzij de vele bombardementen die ze heeft meegemaakt in WO2 in Duitsland, bij de eerste donderslagen de badkamer opzocht en daar de onheilspellende rit uitzat tot de kust weer veilig was.
Dat deed ze al breiend. Of hakend.
Nu lach ik om onweer, maar dat was jarenlang wel heel anders.
Je groeit er wel overheen.
Meestal.

EINDE

Voor meer gratis verhalen, gedichten en columns, meld je aan op mijn FB-pagina:

https://www.facebook.com/groups/377554749281077/