Mijn manschip gestrand

Geschreven door Rob Meyer

MIJN MANSCHIP GESTRAND

Ik zat vannacht in de auto
op weg van optreden naar huis.
Ik luisterde naar mijn gevoelshart
en vernam een diepdoffe ruis.

Ik parkeerde mijn verhalen
en onechtheden aan de kant.
En kwam tot de schokkende conclusie:
mijn manschip was hevig gestrand!

Na jaren van varen
op de zeeën van de vrouw,
op zoek naar ontmoeting,
de warmte na kou.

Met de zon van de liefde
en stormen van strijd,
de wind van de waanzin
zoekend naar intimiteit.

En weer was er die haven,
die geborgen en veilige ree.
Een plek om er te blijven,
‘k hoef niet meer naar zee.

Ik leegde mijn koffers.
Een plek om te Zijn.
Maar voor ik het wist
was daar weer die pijn.

Het schrijnen van het verdwijnen
van thuiskomst achter glas.
De luwte van de haven,
het ruisen van het gras.

En nu, na vele eeuwen
op zoek naar het veilige land,
weet ik niet meer hoe nu verder,
mijn manschap is hevig gestrand.

Geen armen meer vol liefde,
geen heling voor mijn wond.
Alleen een vage herinnering
van lippen op mijn mond.

EINDE

Voor meer gratis verhalen en columns, meld je aan op mijn FB-pagina:

https://www.facebook.com/groups/377554749281077/