Joke

JOKE
Geschreven door Karin Sloot

“Kom je me even helpen, Karin?”
“Waarmee? Ben je je huis aan het schilderen?”
“Nee, met het uitzoeken van een leuke vent. Bijna dertig reacties”.
“Ik kom er aan”.

Joke heb ik een jaar of vier geleden leren kennen tijdens een huiskamerconcert, waar we bij het horen van liederen van Schubert en Mahler vergeefs onze emoties probeerden te verbergen. Zoiets schept blijkbaar een band.
Ze had een paar jaar eerder haar man bij een verkeersongeluk verloren. Culturele manifestaties van uiteenlopende aard gaven haar wat afleiding en wellicht ook uitzicht op een geschikte remplaçant, maar mannen bleken so wie so al ondervertegenwoordigd op de kleinschalige culturele avondjes, die zij frequenteerde.
Zodat ze onlangs maar een contactadvertentie in een dagblad plaatste en er dus een kleine dertig reacties op had gekregen.
Foto o.e.r., had ze erbij gezet, maar daar zou weinig van terechtkomen.

Toen ik een half uur later bij haar arriveerde, bleek ze 29 foto’s van zeer divers formaat keurig op de rechthoekige houten eettafel te hebben uitgestald.
Terwijl ik mijn blik onderzoekend over het bonte gezelschap liet dwalen, haalde Joke er al meteen een aantal foto’s tussen uit.
“Een man met tatoes hoef ik niet”, lichtte ze ongevraagd toe.
Nadat nog een aantal kandidaten was afgevallen, omdat zij niet voldeden aan haar criteria betreffende beharing, uitstraling, neuslengte, oorvorm en nóg enige, meest weinig relevante kenmerken, bleven er tenslotte toch nog tien over.

“Is dit wat?” vroeg ik, haar een foto tonend van een schalks uit zijn bruine ogen kijkende man met speels, krullend haar.
Joke knikte zuinig, maar instemmend.
“Wat schrijft hij over zichzelf?”
Het leek me toch geen al te indiscrete vraag voor iemand, die bij de keus betrokken wordt. Maar Joke trok ineens wit weg en sloeg haar handen in wanhoop voor haar ogen.
Even was het doodstil. Toen barstte ze in een niet te stuiten lachen uit.
“Ik weet niet meer welke foto’s bij welke brieven horen”, kon ik met moeite verstaan. “Ik heb alle foto’s uit de enveloppen gehaald en netjes op tafel gerangschikt… Oh hemel, wat nu?”
“Nou zal je toch eerst alle brieven moeten gaan lezen en op basis daarvan een keuze moeten maken”.
“En dan?”
“Dan stuur je de vijf of zes mannen, die overblijven, een briefje met het verzoek, een nieuwe foto te sturen, omdat je kat een glas wijn heeft omgestoten, waardoor de foto niet goed meer te beoordelen is…”.
“Ja, maar ik hèb helemaal geen kat”.
“Dat weten die kerels toch niet”.
“Nee, dat is ook zo…”.

EINDE

Voor meer gratis verhalen en columns, meld je aan op mijn FB-pagina:

https://www.facebook.com/groups/377554749281077/