Het is tijd voor kinderbelasting

HET IS TIJD VOOR KINDERBELASTING

De wereldbevolking is sinds 1970 verdubbeld tot 7 miljard inwoners en naar verwachting zal dit aantal aan het einde van deze eeuw zijn toegenomen tot ruim 11 miljard inwoners.
In de natuur zien we echter precies een tegenovergestelde ontwikkeling: het aantal dieren is namelijk over dezelfde periode met meer dan de helft afgenomen en aan het einde van deze eeuw is het aantal dieren naar verwachting nog slechts een derde van het aantal van 1970, aldus het Wereld Natuur Fonds.
Wij, de mensen op aarde, zijn volledig verantwoordelijk voor deze ongebreidelde bevolkingsaanwas en bovendien grotendeels verantwoordelijk voor het om zeep helpen van de natuur en het uitroeien van de dieren.
Je hoeft niet van intellectueel niveau te zijn om in te zien dat we volstrekt verkeerd bezig zijn: meer hongersnoden, een verder uiteenvallen van de ecologische keten, ruimtegebrek, behoefte aan “Lebensraum” en een nieuwe wereldoorlog ligt op de loer.
Is het niet van de zotte dat we alles wat onze gezondheid mogelijk in de weg staat proberen te verbieden dan wel door belastingen (roken, drinken, zogenaamd ongezond eten en wat dies meer zij) proberen tegen te gaan, terwijl we anderzijds het krijgen van kinderen, tegen de achtergrond van overbevolking, blijven stimuleren en subsidiëren door het toekennen van bijvoorbeeld kinderbijslag.
Hoe is het toch mogelijk dat we een systeem van kinderbijslag overeind houden, waarbij we, kennelijk onder het motto van hoe meer kinderen hoe beter, ieder volgend kind een nog hoger bedrag uitkeren, tot aan wel 10 kinderen toe.
Absolute waanzin in de gegeven zeer verontrustende omstandigheden.
Is het niet de hoogste tijd om eens uit te rekenen wat nu eigenlijk een verantwoorde bevolkingsontwikkeling is en het systeem daarop aan te passen. Bijvoorbeeld een wijziging doorvoeren naar een kinderbijslag voor slechts 1 of 2 kinderen en daarna niets of misschien wel een boete, een kinderbelasting? Een maximum van twee kinderen lijkt mij wel in orde want zowel mijn neef als mijn schoonzus hebben namelijk 2 kinderen.
We maken er ook heel veel werk van om mensen steeds langer te laten leven. We houden zieke, oude mensen met heel dure medicijnen op de been en plaatsen ze vervolgens “achter de geraniums”, alwaar ze de dag vaak zitten uit te somberen en uitkijken naar het einde van een zogenaamd “voltooid leven”.
Onderwijl vinden veel mensen het de normaalste zaak van de wereld dat, indien er een zekere hinder ondervonden wordt van een bepaald diersoort door overtal of indien er zieke of zwakke exemplaren binnen dat soort rondlopen, dat we een aantal van die dieren ruimen. In onze “beschaafde” samenleving noemen wij het rücksichtslos afmaken van dieren steevast: “ruimen”. Alsof het om vuilnis gaat, worden, onder gebruikmaking van die misleidende misselijkmakende  term, honderdduizenden dieren, na veelal een kortdurend rotleven, vergast, verbrand, geëlektrocuteerd of op een andere wijze vermoord.
Van bijvoorbeeld de damherten in de duinen van Zandvoort, die we aldaar eerst voor ons plezier hebben uitgezet, worden er thans zonder pardon net zoveel als het de mens behaagt afgeschoten.
De redenatie achter dit wrede handelen is heel simpel: De mens staat, overigens zelfverklaard en wellicht gesteund door zijn geloof, aan de top van de dierenpiramide en deswege is alles wat zich beneden dat niveau beweegt, onderschikt aan en ten dienste van de mens. En als je dat de mens nu maar van kindsbeen af voorhoudt, dan is het voor iedereen vanzelfsprekend.
Niet lang geleden zag ik een vreselijk irritant mens, ene juffrouw De Bok, op de buis, een juffrouw die er veel plezier in had om dieren om te leggen met haar geweer.
Ze was op de buis bij “Pauw” om propaganda te maken voor haar boekje “Buit”, dat ze onlangs heeft uitgegeven. Dat ze aan tafel was uitgenodigd, zal niet hebben gelegen aan het imponerende literaire niveau van haar bundeltje.
Nu heb ik van huis uit geen sympathie voor het afschieten van gezonde dieren en al helemaal niet voor mensen die daaraan veel plezier beleven. Maar zoals De Bok haar hobby verdedigde: ”Er zijn gewoon te veel everzwijnen in Duitsland”, dus knallen maar.
Pauw las bij die gelegenheid ook nog een stukje voor uit haar werkje, een werkje dat begint met het schilderen van het genoegen dat De Bok beleefde aan het neerschieten van een hoogzwanger everzwijntje. Ze verhaalt voorts dat zij, nadat ze haar prooi had opengesneden, de jonkies, die al een paar decimeter groot waren, had “uitgepeld” uit de moederbuik. Hierna had ze het geboortevlies verwijderd, hun bekjes geopend en uitvoerig bekeken. Vervolgens dropte onze juffrouw deze op punt van geboren staande individuutjes in haar afvalcontainer.
Een paar andere aan de praattafel van Pauw zittende jagers moesten regelmatig onbedaarlijk lachen tijdens deze voordracht uit het boekje “Hunt”. En Pauw zelf, professioneel als hij is, kon toch nog wel een grijns op zijn gezicht toveren, terwijl ditmaal de rest van het publiek toch wel wat zuur zat te kijken.
Nu behoor ikzelf evenmin tot het beste wat de mensheid heeft voortgebracht. Ik hou ook van een stukje vlees of vis zo nu en dan. Ik heb die consumptie inmiddels wel weten terug te brengen tot 1 keer per week vlees en 1 keer per week vis. Verder geniet ik steeds meer van roerbakgerechten, maar een echte vegetariër zal ik wel nooit worden.
Ik sluit mijn ogen ook niet voor het feit dat wat ik op mijn bordje krijg aan vlees of vis, daar niet uit vrije wil op is beland en evenmin een prachtig “voltooid” leven achter de rug heeft.
In dat opzicht, overigens ook nog wel in een aantal andere opzichten, kan ik niet echt tevreden zijn over mezelf.
Toch permitteer ik het mij het gedrag van “mensen” als De Bok te verwerpen. Plezier beleven aan het ombrengen van weerloze dieren, daar heb ik een bloedhekel aan.
Kunnen we nu eindelijk ook eens starten met het drastisch terugbrengen van het aantal van onze eigen soort? Niet per se door afschieten of door “kleine De Bokjes” voortijdig uit te pellen uit moeders baarmoeder.
Al doende kunnen we de dieren meer “Lebensraum” bieden. Het is de hoogste tijd, dunkt mij.