GISTEREN WAS HET WEER ZO VER
Geschreven door Carla Maaswinkel
Verplicht pandoer, verjaardag vieren. Ik weet het nu zeker, het volgend jaar ben ik beslist op een tropisch eiland om mijzelf toe te drinken. “Kind,” zeg ik dan. “Van harte gefeliciteerd! Neem er nog eentje van mij!”
De dag begon om 9 uur met de telefoon. Een vriendin! Een jaar geen contact (ook mijn schuld, I know) en dan verwacht ze dat we een jaar gesprekstof gaan inhalen terwijl ik naar de bakker moet om taartjes te halen. Ik ben nog niet helemaal aangekleed en het cement zit nog niet op mijn gezicht. Tenslotte wil je er toch goed uitzien, in ieder geval niet de ?? jaar die je hebt bereikt. Eigenlijk ben je al in je ??e jaar. Echt waar? Ja Carla, echt waar en zonder de nodige smeersels op je gezicht zie je er niet gezellig uit voor zo´n dag. Normaliter kan het je geen lor schelen.
Het werd dus haasten en ik heb op deze leeftijd de schurft aan haastig gedoe. Daar word ik bloednerveus van.
Gesprek met vriendin afgebroken met excuus van: ´ík moet taartjes halen´. Laten we afspreken……!
Terug van taartjes halen, loop ik steeds naar een rinkelende telefoon. Allemaal zo lief en zo attent. “Leuk dat je eraan gedacht hebt hoor Gert, Frida, Loes, Antoinette, Joop, Frits, Hans, etc.”
Om half elf komen de kakelende, kakelbonte vriendinnen en ineens voel ik me echt jarig. Dat verandert al gauw omdat ik de gesprekken niet kan volgen die zij hebben. Ik zet koffie, tracht heel netjes de taartjes op een gebaksbordje te zetten. Zie dat de gebaksvorkjes nog resten hebben van andere taartjes. Moet nog van vorig jaar mei zijn, ik gebruik ze nooit. Die resten moet ik er bijna afschuren. Viespeuk!
De meiden hebben schik, waarover? Ze liggen in een deuk. Weet ik veel!
Plots doet de Senseo het niet meer. Ook dat nog. Oud koffiezetapparaat uit de kast halen. Die ruikt een beetje muf. Moet eerst even een paar keer gespoeld worden. Ik ploeter en zweet in de keuken.
“Carla, waar blijf je? Je moet cadeautjes uitpakken.”
“Kom er aan! De Senseo wil niet meer.”
Eindelijk, ik zit met koffie die niet echt lekker is en een taartje. Uiteraard nam ik die slagroompunt die in elkaar is gestort door mijn onhandigheid. Er ligt een brij van cake, vruchten en slagroom op mijn bordje en ik hoef niet meer.
Mijn voorhoofd is nat. Ik veeg erover en mijn hand toont bruine make-up. Getver!
Na een half uur, weer koffie. Dan drankjes met wat hapjes en nootjes.
Om half een vertrekken de dames druppelsgewijs.
Afwassen, ik heb geen machine. Overbodige luxe in een éénvrouwshuishouden. Nu zou het wel prettig zijn.
Ik wil eigenlijk even liggen maar dat kan niet want de volgende groep komt een borrel drinken. Weer hapjes maken, vooral eerst opruimen en bloemen in vazen zetten.
De familie komt en die heb ik mee uit eten gevraagd.
De hongerige groep is gearriveerd. Niemand helpt. God, wat voel ik me eenzaam in die keuken. Om half zes richting restaurant. Twee zwagers hebben een heftige discussie. Vrouwen bemoeien zich ermee. Dat hadden ze nu niet moeten doen. Het idee van een tropisch eiland neemt steeds vastere vormen aan.
Om half elf plof ik in mijn bed met het gevoel dat ik een rustkuur nodig heb.
Verjaardagen, vooral die van jezelf…………………Wie heeft het uitgevonden?
EINDE
Voor meer gratis verhalen en columns, meld je aan op mijn FB-pagina:
https://www.facebook.com/groups/377554749281077/
