GEÏSOLEERD
Geschreven door Ellie Schmitz
Een gesprek dat ik had zeurt al een paar dagen in mijn hoofd. Hoe mensen door allerlei omstandigheden geïsoleerd kunnen raken. Achterblijven zonder partner, geen kinderen hebben of weinig geld. Ook het hebben van een chronische ziekte scoort hoog. Inherent daaraan, altijd vermoeid zijn. Je komt ergens in terecht wat je niet wilt. Om nog maar niet te spreken over het zelfvertrouwen. Dat loopt een enorme deuk op.
Mijn vaste lezers weten dat ik fysiek niet in een beste conditie ben. Al ben je nog zo’n huismus, altijd alleen invulling moeten geven aan je dagelijkse leven, is moeilijk. Een mens heeft contacten nodig. Niet dat mijn leven somber en kleurloos is. Goddank, neen. Toch ben ik zo langzamerhand meer aan huis gebonden. Mijn hoofd wil wel. Het lijf niet. Niets zo frustrerend. Wandelen lukt niet meer. Naar een museum of winkelen, kan alleen nog met rolstoel.
Er zijn ‘vrienden’ afgevallen. Zij hebben uit zichzelf al afstand genomen. Met iemand die niet meer alles kan doen nadat reuma de kop opstak, wordt het waarschijnlijk te lastig. En wat te denken van mensen die duidelijk maken geen zin in een uitstapje te hebben met iemand in een rolstoel. Heb ik dat goed gehoord? Schamen zij zich of is het duwen een probleem? Of die mensen, zelfs ook familie, die zeggen dat zij niets nodig hebben en vervolgens alleen of met anderen gaan winkelen. Dat daarna ook nog in geuren en kleuren vertellen. Pijnlijk. Bij mij krijgt iedereen meestal een tweede kans. Sommige mensen niet.
Waar ik nu woon is veel groen, zijn er veel vogels en waterdieren, maar contacten worden hier niet gemaakt. Belangrijk is het eigen initiatief te behouden. Zelf zorgen voor reuring in het leven. Dat is mij tijdens het gesprek wel duidelijk geworden. Tot nu toe lukt dat redelijk. Maar gelukkig zijn er ook vrienden die het voortouw nemen. Voor wie het niet uitmaakt dat ik ook wel eens af moet zeggen. Zij begrijpen dat.
EINDE
Voor meer gratis verhalen en columns, meld je aan op mijn FB-pagina: