Fabeltje

FABELTJE
Geschreven door Kees van het Duin

Wat een eikel is dat. Met die blauwe veren en die loensende blik. Een snavel vol onzin die dagelijks, voor het slapen gaan, over de lieve kindertjes werd uitgestort.
Het ging over een Praathuis en een zekere Bor de Wolf. Huuuh, huuuh, smekkelen en smikkelen van de beukennootjes en het ene naar het andere glas grenadine achteroverslaand. Wisten die kinderen veel. Hij zat gewoon in de kroeg te zuipen.
Want eigenlijk, als die Bor uit ‘het praathuis’ kwam kon hij nog maar nauwelijks lopen. Hij probeerde soms ook die eigenwijze uil nog van z’n tak te slaan. Maar daar was ie dan weer te lazarus voor.
Dus die snavel kon maar doorgaan met z’n lulverhaal.
Bor had in de kroeg wel een paar vriendjes opgedaan. Er was ook een andere snavel. Een ooievaar. Wat een eigenwijs wijf was dat. In een dronken bui was Bor er toch nog even opgedoken. Kijhard, van achteren op de bar. Juffrouw Mier sprak er schande van ‘Tuutedetuut’ zei ze weer natuurlijk. Ze schakelde Ed en Willem Bever in om het zaakje op te lossen. Maar die Willem begreep er geen bal van. Stond ie daar met z’n waterpomptang. Van die gasten moest je het ook niet hebben.
En die snavel bleef maar doorgaan met het voorlezen uit het plaatselijke sufferdje. Besloot altijd met. “’Oogjes dicht en snaveltjes toe.” Dat oogjes dicht begrijpen we nu pas.