ENTERTAINER
Geschreven door Rob Meyer
Al meer dan 20 jaar verdien ik mijn boterham met entertainen.
Daarvoor gebruik ik muziek. Althans, men zou eerder kunnen stellen dat ik muziek daarvoor misbruik.
Middels het brengen van bekende en minder bekende liedjes poog ik om de gasten in een soortement van feeststemming te brengen en doe dat in de hoedanigheid van zanger/gitarist.
Dit alles rijkelijk gelardeerd met grappen en grollen, al dan niet vergezeld van feestattributen, zoals valse neuzen, pruiken en, daar waar het dames betreft, plastic Dracula-tandjes.
Dikwijls wordt mij de vraag gesteld waarom ik het zo leuk vind om mensen te entertainen.
Het antwoord is vrij simpel: dat zit in mijn bloed.
En dit vermakelaarstalent exposeerde zich al heel vroeg, namelijk op de leeftijd van nog geen 2 jaar.
Dat kwam zo.
Wij, mijn ouwelui en ik, woonden in Utrecht ten tijde van mijn tweede levensjaar.
Op een zondag hadden mijn ouders enkele gasten uitgenodigd om de maaltijd te gebruiken.
Nu gaat mijn geheugen erg ver terug, bij het griezelige af, zogezegd.
Ik heb mijn ouders de stuipen op het lijf gejaagd door de eerste woning die wij als gezin betrokken aan de Adelaarstraat tot in détail te beschrijven. Wij verlieten de woning toen ik nog geen 9 maanden oud was! Dit klinkt enigszins ongeloofwaardig, doch zo was het wel.
Deze opmerkelijke gave maakt dat ik me ook deze bewuste zondag precies kan herinneren, alsmede de te dekken tafel en alles wat er op stond.
Mijn moeder zwaaide in de keuken de scepter met als enig doel de inwendige mens op gepaste wijze te versterken middels de door haar aldaar vervaardigde spijzen.
Terwijl ik een beetje door de kamer heen banjerde hield ik de activiteiten van mijn vader nauwlettend in de peiling, nieuwsgierig als ik was welk doel zijn voor mij redelijk onbekende handelingen dienden, want zoveel gasten kregen we niet in die tijd.
Zo onderging de tafel een langzame doch gestadige metamorfose tot die uiteindelijk een feestelijke status had bereikt: wit tafelkleed, borden, bestek, kaarsen, servetten en, last but not least, enkele glazen in diverse maten.
De grote glazen kon ik wel een bestemming geven, maar die hele kleine glaasjes trokken mijn aandacht. Dat had ik nog niet eerder op tafel gezien en vroeg me af waar die voor dienden.
Dat liet zich alras raden toen mijn vader de glaasjes vulde met water.
Dorstig als ik inmiddels was, een beetje verwaarloosd door mijn uiterst actieve ouders, werd ik gelokt naar de tafel met als enig doel middels de inhoud van één van die glaasjes mijn dorst te lessen.
Dat deed ik met een voortvarendheid die er niet om loog.
Met een ruk sloeg ik de inhoud van één van die glaasjes zonder dralen achterover…met als direct gevolg dat ik als een plank met wijd opengesperde ogen achterover op het tapijt viel.
Dan laat mijn geheugen mij voor enkele minuten in de steek, daar ik even volledig buiten westen moet zijn geweest. Naar verhalen van mijn moeder brak er paniek uit en probeerden mijn ouders mij op allerlei manieren weer bij kennis te brengen door op mijn rug te kloppen, melk te drinken geven en mijn inmiddels aardig rood wordende gelaat met koud water te betten.
Deze handelingen, door ouderlijke paniek ingegeven, brachten het resultaat dat ik langzaam weer bij kennis kwam en enigszins verdwaasd om mij heen begon te kijken.
Nu wordt mijn geheugen weer actief en ik zie diverse volwassenen om mij heen staan die met uiterst bezorgde blikken mijn staat van zijn trachtten te determineren.
Nu, die was van behoorlijk besproken aard, zou men kunnen zeggen.
De alcohol, want er zat jonge jenever in die glaasjes, een drank die mij op die leeftijd nog niet bekend was en toekwam, had zijn werk gedaan en na een korte doch onrustwekkende mentale afwezigheid krabbelde ik weer de bewusteloosheid uit, terug in de bewoonde wereld.
Maar de secundaire werking van de alcohol was al aardig aan het oprukken en afgezien van het feit dat mijn motoriek behoorlijk had te lijden onder de genuttigde drank, bleek dat mijn aangeboren talent voor entertainen nu toch voor het eerst heel professioneel en niet te omzeilen oprukte.
Kort gezegd, mijn ouders, en later ook de gasten, hadden die avond de dag van hun leven.
Men heeft onbedaarlijk gelachen om mijn dronkemanscapriolen en nog lang daarna was dit verhaal een absolute topper binnen de familie.
Nadat de alcohol zijn werking had gedaan bleek dat het allemaal erg meeviel en er was geen blijvende schade merkbaar, behalve dan een paar dooie hersencellen.
Op zo’n moment staat een mens, hoe jong ook, op een tweesprong in zijn leven, en de keuze had natuurlijk ook kunnen vallen op afslag ‘alcoholisme’.
Maar gelukkig koos ondergetekende de andere afslag, die van entertainer.
En daar verdien ik nog immer mijn boterham mee.
EINDE
Voor meer gratis verhalen, gedichten en columns, meld je aan op mijn FB-pagina: