DWARSLIGGER EN SPOOR
Geschreven door Kaj Elhorst
Je hoort het vaak. Mensen die in de samenleving erg dwarsliggen hebben te maken gehad met grote problemen in hun jeugd of zitten diep in de ellende en de armoede. Je zou het dan ook bijna van mij gaan denken maar het tegendeel is waar. Ik heb grotendeels een bevoorrechte en mooie jeugd gehad en echte armoede heb ik nooit gekend al waren er jaren dat het allemaal wat ‘minder’ was. Mijn vader was hoger ambtenaar en verdiende rond 1950 900 gulden in de maand. Dat was niet erg veel maar ook niet weinig en het salaris werd in de zestiger jaren al gauw fors opgetrokken en ook in de jaren daarna.
Dat neemt niet weg dat ik een van de grootste en breedste dwarsliggers van Nederland ben. Hoe dat komt? Het zit in de eerste plaats in mijn DNA. Mijn ouders hadden al moeite met mij en noemden mij ‘onhandelbaar’. Ik zei al heel gauw hetzelfde van hun, dat dan ook weer. Ik had de neiging in mijn gedrag alles te doen en te volgen wat niet gangbaar was. Altijd volgde ik de weg van het avontuur. Een belangrijke breuk had plaats toen ik veertien was. In dat jaar overleed mijn moeder. Tot die tijd had ik bij alles met beide voeten altijd nog op de vloer van huis en gezin gestaan, ook bij elk avontuur. Daarna bleef ik staan maar wel werd alles wankeler. Mijn avonturen gingen verder en verder en ik was zelden nog thuis. Op de fiets en later op brommer en motor doorkruiste ik de wereld. Waar ik ook kwam, steeds weer zag ik kans elk probleem op te lossen, op mijn manier maar veel anderen accepteerden dat. Ik ging immers meestal ook weer weg en dan waren ze verlost van die lastpost? Zo leerde ik dat met een beetje nadenken en toneelspel alles tot een goed einde te brengen was.
Tegelijkertijd kwam ik erachter dat voor bijna alles de meest krankzinnige regels bestaan. Regels waar bijna niemand blij mee is omdat ze de vrijheid beperken en het ene probleem op het andere stapelen: wachttijden, procedures, onderzoeken, invallen terecht of onterecht, verslaglegging en noem het maar op. Bovendien merkte ik in die jonge jaren al gauw hoe gemakkelijk leidinggevende personen aan anderen kunnen duidelijk maken dat iemand anders gevaarlijk is. Daarbij hoeft er geen sprake te zijn van werkelijkheid maar een reeks van angstwekkende suggesties is veelal genoeg. Een duidelijk voorbeeld in de politiek van deze tijd is de gang van zaken rond de MH17 en de gifgasaanslag in Londen. De overheid maakt ons op grond van namaakonderzoek duidelijk dat het allemaal de schuld is van de Russen. Waarom? Om een op angst gebaseerd eenheidsgevoel te scheppen. Kijk, tegen zoiets kan ik ook behoorlijk tekeergaan, niet vanwege mijn achterstandssituatie maar juist op basis van een bevoorrechte levensloop die mij een heldere kijk heeft gegeven op samenleving en politiek/bestuur. Toch leuk he, dat je ook dwarsligger kunt worden, zonder zielig te zijn! En ik zeg maar zo: een goed spoor heeft dwarsliggers hard nodig!
EINDE
Voor meer gratis verhalen en columns, meld je aan op mijn FB-pagina: