DE ZWEEDSE HOEFBEKAPPER
Geschreven door Anna Christina Draghici
Wat voel ik mij heerlijk roezig. Zo gelukkig in mijn kluizenaarshutje. Zo alles bij de hand, kan koken zoiets, heb water en licht! Ook nog iets van een koelkast, die alleen maar zoiets als vriezen kan. Ook nog muziek, veel muziek. Ook een soort koperen baby teiltje met veel uien en verse uien en knoflook vers. Wel heerlijk, blijf je zo wakker van, als je ze even opbakt met wat gember. Dan in het middelpunt een tafeltje, wat ik ook nog groter kan maken, als het uitklapt. Wat een heerlijkheid, opnieuw gelakt, vorig jaar. Ben er heel zuinig mee. Doe er alles bovenop. Nu staat er een machine, waarmee ik blouses repareer. Vandaag eentje die al zeker 100 jaar oud is. Kan alleen het geborduurde bewaren en op een nieuw fond zetten. Zoiets moois. Hoe hebben die mensen dat vroeger kunnen maken, zonder licht of naaimachine, of goed garen. Het is mij een raadsel. Kan toch heel wat op dit gebied. Maar voor zoiets moois, kan ik alleen maar een diepe buiging maken. Dus werk aan de winkel, knip alles weg wat niet meer goed is en vervang dit met nog zelf geweven huisvlijt katoen of linnen. Gelukkig heb ik een hele rol. Ben er dolblij mee, dat is goud voor mij, om mijn restauratie werk te doen. En moet je je voorstellen in mijn hutje met muziek van de Zweedse hoefbekapper voor mijn Ezels. Hij speelde op zijn accordeon en hield oude muziek in stand, voor wat hij zei bejaarden, die hielden daar zo van. Nu ben ik bejaard en hou er ook zo van, al versta ik maar de helft. De goeierd was de enige, die de hoeven van Sara en Lena wilde bekappen. Samen deden we het, dat wel. Wat herinneringen met een mens doen! We geven ze gewoon door.
EINDE
Voor meer gratis verhalen, gedichten en columns, meld je aan op mijn FB-pagina: