De inhoud of de vorm?

DE INHOUD OF DE VORM
Geschreven door Rob Meyer

Had onlangs een interessant gesprek met een vrind.
Dit handelde naar zijn mening over het gevolg van sommige van mijn hardere maatschappijkritische stukken die ik regelmatig op Facebook post.
In zijn opinie ‘zou ik veel meer mensen bereiken als ik mijn stellingen minder hard en scherp zou delen’.
Een beetje verder in het gesprek kwamen andere argumenten boven tafel.
Hij had er last van dat ik mijn visie zo hard deelde en dat strookte niet met zijn belevenis van mij ‘als een lieve man’, zoals hij mij persoonlijk meemaakte.
Derhalve had hij mijn berichtmeldingen uitgezet.
Al verder luisterend kwamen woorden als ‘discrimineren’ en ‘rechtse standpunten’ boven tafel, alsmede het argument ‘dat ik veel mensen tegen me in het harnas zou jagen met mijn onverholen kritiek op islam, links bewind en de Overheid’.
Dat ik 500 vrienden in mijn groep heb, zegt niets, ‘want Tokkies hebben ook een vriendengroep die het allemaal eens zijn met hun stellingen’.
Volgens hem ‘zou ik wel 50.000 vrienden kunnen hebben als ik mijn woorden en argumenten milder zou uiten.
Ik zie hier 3 dingen die spelen;
a) hij heeft er zelf last van, doet hem pijn.
b) is van mening dat ik meer mensen zou bereiken als ik mij milder zou uiten,
c) over de inhoud van mijn stukken hebben we het niet gehad.
En daar zit ik enorm mee in mijn maag.
Voor mij gaat het niet om de vorm, maar om de inhoud.
Als iemand het met mij over de inhoudelijke kant van mijn stukken wil hebben, mee eens of totaal niet, be my guest en dan hebben we het er samen over. Kunnen we leren van elkaar.
Als iemand zich persoonlijk gekwetst voelt door mijn woordkeuze dan is dat helemaal goed om het er over te hebben. Niks mis mee. Ik wil niemand opzettelijk kwetsten.
Maar als iemand mij gaat vertellen hoe ik me zou moeten uiten, zonder op de inhoudelijke zaken in te gaan, dan hebben we het over de vorm, en daar kan ik helemaal niks mee.
Dan wordt de inhoud ondergeschikt gemaakt aan de vorm.
Wat aanvankelijk als goedbedoelde mening werd gebracht, gaf mij toch het gevoel dat deze persoon zelf last had van mijn directe en soms harde manier van uiten, en mij het advies gaf om dat anders te gaan doen, zodat mensen niet wegliepen met een verkeerd beeld van mij als persoon.
Ook zou dat mij werk schelen.
En zou ik veel meer mensen kunnen bereiken dan nu – waarschijnlijk – het geval is.
Aldus bekroop mij het gevoel dat het beter zou zijn als ik een andere manier van uiten zou betrachten: die van hem in zijn visie.
Dan moet ik weer even denken aan Ramses Shaffy: ‘Laat me mijn eigen gang maar gaan, ik heb het altijd zo gedaan!’
Ik ga me niet veranderen omdat er mensen zijn die zich aan mijn manier van schrijven storen.
Of van mening zijn dat ik het beter anders zou kunnen doen.