De Driehoek

DE DRIEHOEK
Kris Kras verhalen uit het leven van Pé.
Geschreven door Pauke Vee

19 uur

Eindhoven eind jaren 70.

Ik ken de schrijver van het boek “Op de rug van vuile zwanen” wel, René was een rustige gast, heel chill maar van de eerste generatie babyboomers en hip.

Hij is als man geboren en als vrouw gestorven.

Maar dat hij schrijfaspiraties had, had ik nooit van haar verwacht, des te leuker was het om te constateren dat ik hier wel gemeenschappelijke kennissen herken uit het Eindhovense, ik was er vroeg bij, en het betreft mensen uit de hippie tijd.

Aangezien René al over deze specifieke persoon heeft geschreven kan ik wel schetsen wat ik zelf mee heb gemaakt, met die man met de driehoek op zijn voorhoofd getatoeëerd.

Het is vrij heftig en redelijk scherp in mijn herinnering geëtst, wellicht onredelijk scherp.

Het was een van de eerste keren dat ik met mijn broer Frans mee ging om te scoren.

Ik gebruikte zelf nog geen heroïne en had nog nooit een spuit aangeraakt.

Dat mijn oudere broer mij meenam naar juist die figuur, dat was toch een verslaafde misser van formaat.

De “driehoek” was een van de schietgrage gangsters van Eindhoven van vroeger.

Daar kwam ik later pas achter natuurlijk.

Daar waar wij dat appartement binnengingen wist ik nog niets, het had zomaar een scene uit een Quentin Tarantino film kunnen zijn.

De “driehoek” zat daar op een stoel, in een lege kamer die helemaal wit was.

Hij had alleen zijn laken om zich heen, ook wit.

Hij transpireerde en er hing een grote ventilator boven hem zachtjes rondjes te draaien.

Het zweet gutste van zijn gezicht toen wij binnenkwamen, daar waar al een rij publiek leek te staan alsof het een voorstelling betrof.

Ik wist niet beter dan dat hij de man was.

Want iedereen was stil en wachtte tot de “driehoek” zijn shot had gezet.

Opeens stuurde hij iedereen het appartement uit maar hij riep mijn broer en mij terug.

Ik wist dus niet met wie ik te maken had, en had de keus gemaakt met mijn broer mee te gaan, ik gebruikte zelf nog lang geen heroïne.

Nam wel eens een snuifje coke, de lsd was toen al min of meer verleden tijd.

Ik wist ondertussen precies hoe verslaafd mijn broer was, en ik wilde er gewoon bij zijn omdat hij geld nodig had voor zijn fix.

Samen uit samen thuis niet waar, al klinkt het voor de lezer wel wat raar.

Ik was nog zo jong maar ik zag wel dat die man naar mij bleef kijken, met het ene uiteinde van die afbindband tussen zijn tanden lukte het hem deze keer direct zijn shot te zetten.

Hij bleef mij aankijken en het zweet gutste van zijn lijf, en die laken was zeiknat en ook roodgekleurd met bloed.

Daar zat hij op die stoel, op de leuning gehangen achterstevoren, hij leek erop gebrand mij aan te kijken.

Want toen mijn broer iets zei, beet hij mijn broer toe geen geluid te maken.

Dat duurde en dat duurde tot ik zijn ogen zag wegdraaien van de heroïne die hij aan zijn cocaïne had toegevoegd.

Dat alles had zich in een paar minuten afgespeeld, en natuurlijk maakte dat indruk op me.

Uiteindelijk kreeg mijn broer wat hij verlangde om zijn ziekte te stoppen, meer nog dan dat zelfs.

De “driehoek” klakte met zijn tong naar mij toen we vertrokken.

Mijn broer voelde zich gematst en bedankte mij voor mijn ‘coole’ gedrag en het geld dat ik voorschoot.

Als cool is, niet met je ogen knipperen, dan had mijn broer gelijk maar zo cool was het niet.

EINDE

Voor meer gratis verhalen en columns, meld je aan op mijn FB-pagina:

https://www.facebook.com/groups/377554749281077/