Correspondentie

CORRESPONDENTIE
Geschreven door Karin Sloot

Onlangs vond ik in mijn digitale brievenbus een mededeling van een mevrouw, die vond, dat ik me niet moest bemoeien met dingen, waar ik geen verstand van heb. Omdat zij veronderstelde, dat ik het toch niet zou durven publiceren, vatte zij haar gram in de volgende regels samen:

Wat weet jij, arrogante Sloot, in feite van het huw’lijk af? Je hebt niet eens een echtgenoot: ook jij ontkomt niet aan je straf.

Nu is het mij vaker overkomen, dat iets, wat mij verweten wordt, door mij zelf juist als een deugd of compliment wordt beschouwd. Zo vind ik een echtgenootloos bestaan helemaal geen straf, maar veeleer een zegen. Al weet ik best, dat velen daar anders over zullen denken.
Arrogant? Ja, misschien wel. Herman, mijn bijna wekelijkse gesprekspartner in het etablissement ‘Boszicht’, heeft mij ook wel eens arrogant genoemd. Hij is tien jaar ouder en dus ook wijzer dan ik en zal het dus wel weten.
“En ook wel een beetje belerend”, voegde hij er eens op licht vermanende toon aan toe.
“Je laat graag zien, wat je weet”, zei hij toen.
“God verhoede, dat ik ga laten zien wat ik niet weet”, antwoordde ik, maar het maakte weinig indruk, geloof ik.

Ooit ben ik op FB eens uit een groep geknikkerd. Er gebeurde daar helemaal niets, tot ik de euvele moed had, om op een dag wel twee of drie stukjes te plaatsen. Ik werd meteen tot persona non grata verklaard, omdat ik alle aandacht op me wilde vestigen. Dat laatste was volkomen juist, doch als verwijt bedoeld, maar door mij als compliment ervaren. Je moet als schrijver wel heel weinig zelfvertrouwen hebben, als je NIET de aandacht op je wilt vestigen. Toch?

EINDE

Voor meer gratis verhalen en columns, meld je aan op mijn FB-pagina:

https://www.facebook.com/groups/377554749281077/