Boze, witte man

 

BOZE, WITTE MAN
Geschreven door Rob Meyer

Ik ben een ‘boze, witte man’, omdat bepaalde personen vanuit de links-radicale hoek mij deze kwalificatie menen toe te moeten dichten.
En dat komt vooral vanuit de linkse vrouwenhoek.
Vooropgesteld dat ik absoluut niets tegen vrouwen heb, integendeel zelfs.
Volkomen gelijkwaardigheid tussen man en vrouw binnen de samenleving, is in mijn optiek een absolute doelstelling.
Nog los van het feit dat vrouwen ‘Godinnen van de Liefde’ zijn, en de mannenwereld veel heeft kunnen leren van de vrouw over passie en hartstocht.
Tevens is het een bekend feit dat vrouwen beschikken over een ‘rationeel denkgoed overstijgend vermogen’ om in complexe situaties de zaak middels hun intuïtie de kern bloot te leggen. Iets wat mannen erg lastig vinden, om diverse redenen.
Vervolgens is het zichtbaar dat vrouwen sterker en taaier zijn dan mannen.
Het is ook geen sinecure om een kind 9 maanden bij je te dragen om het wezentje dan geboorte te geven, hetgeen een fikse aanslag is op het vrouwelijk fysiek.
Ik zie een man dat nog niet volbrengen.
Dan komen we op de zorgfactor, waar vrouwen in hoge mate vertegenwoordigd zijn.
Kan natuurlijk voortkomen vanuit het genetische gegeven dat vrouwen als kinderpoort de eerste zorg dienen te dragen voor de versgeborene(n).
Maar sowieso heeft de vrouw een groter gevoel voor zorg dan de meeste mannen.
Me dunkt, dit laat toch zien dat ik de vrouw zeer positief ben toegedaan en haar op waarde weet te schatten?
Waarom dan ‘Boze, witte man’?
Omdat ik regelmatig scherpe kritische stukjes schrijf over ‘radicale, linkse vrouwen in de politiek’.
Ik ben van mening dat bovengenoemde kwalificaties over de vrouw in het algemeen, ook negatief kunnen uitpakken.
Dat zie ik heel sterk binnen de politiek, waar linkse vouwen als geen ander een pitbullkarakter beginnen te vertonen en het volk HUN kant op willen duwen, koste wat het kost.
We hebben ‘referendummoordenaar’ Kajsa Olongren(D’66), ‘donocil’ Pia Dijkstra (D’66), ‘hoofddoekje’ Sigrid Kaag, ‘zwartepietkiller’ Dieuwertje Blok, om maar een paar extreem linkse voorbeelden te noemen.
En dan hebben we nu Ingrid van Engelshoven (D’66, hoe kan het ook anders?), minister van o.a. emancipatie, die van leer trekt tegen Johan Derksen vanwege zijn ‘grap’ over homo’s.
Zij wil een debat met Derksen.
Homovoorman van Mil hierover:
‘Deze minister probeert te ‘scoren’ voor de bühne met homo acceptatie. Laat ze ècht willen helpen en met die slecht geïntegreerde jongeren gaan praten!’
Daar worden dus met name de jongere asielzoekers en de Mocro-jeugd mee bedoeld.
Die snappen niets van onze democratische samenleving en appliceren hun waarde en normen op die van ons.
En vaak met veel gewelddadigheid.
En daar ben ik doorgaans erg boos over.
Dat breng ik geregeld naar buiten middels kritische stukken.
Dat wordt gelezen, uiteraard.
En dat is die linkse, radicale vrouwen een ‘rechtse’ doorn in het oog.
Waarvan ze regelmatig gewag maken, door mij een ‘Witte, Boze Man’ te noemen.
Wit ben ik geboren, kan daar niets aan veranderen, sorry.
En ik kan het niet helpen dat ik met een ‘jongeheer’ ben geboren en geen tieten heb.
Ook daarvoor sorry, lieve dames.
Maar boos?
Zeker, heel boos.
Op die vrouwen die hun enorme kwaliteiten misbruiken om de linkse bol van het eigen gelijk over de hoofden van het volk uit te smeren.
En ze doen dat met een verve die bijkans onstuitbaar lijkt.
Met een alles en niets ontziende pitbullpower.
Wat is een tunnelvisie?
Tunnelvisie ontstaat als idealisme zonder realisme wordt toegepast in de praktijk.
En dat doen veel linkse, radicale vrouwen in de politiek en bijbehorende randgebieden.
Ooit las ik het volgende treffende uitspraakje:
‘Waar een wil is, is een vrouw.’
Alleen dan heel jammer dat deze enorme kwalificatie vanuit een verwrongen, van enig realisme gespeende maatschappelijke visie in de samenleving wordt gezet.
Dan ontstaat een linkse dictatuur.
Daardoor ben ik voor hun een heel ‘Boze, Witte Man’.