Bezitsbezinning

BEZITSBEZINNING

Geschreven door Karin Sloot

U maakt zich nou wel vrolijk over mijn gestolen fiets, maar zo leuk is dat allemaal niet. Het begon al op het politiebureau, waar ik aangifte wilde doen, maar de dienstdoende, al jaren op promotie wachtende brigadier voor de aangifte van een moord nog wel uit zijn fauteuil wilde komen, maar voor de diefstal van een fiets…. nee…
“Daar hebben wij mooie formulieren op internet voor. Die hebt u in vijf minuten ingevuld”, schatte hij in.
Dat bleek uiteindelijk bijna een half uur te zijn, waarna het formulier bovendien niet verstuurd bleek te kunnen worden. Misschien wel omdat ik op een paar vragen een wat recalcitrant antwoord had gegeven. Want wat moet je met vragen als:
Is het gestolen rijwiel nog in uw bezit?
Zo niet, waar is het rijwiel dan nu?
Waar had u de fiets zelf gestolen?
Een vriend, die ik van mijn onheil in kennis had gesteld en die nog veel meer van recht afweet dan ik van onrecht, zei:
“Denk erom: bezit geldt als volkomen titel”.
Toen ik hem wat glazig aankeek en maar toegaf, dat ik geen flauw idee had wat hij bedoelde, probeerde hij het uit te leggen.
“Als jij iemand op jouw fiets ziet rijden, wordt die persoon geacht, daar eigenaar van te zijn”.
“Dat meen je niet”, zei ik met een snel oplopend adrenalinegehalte.
“Het is zuur”, gaf hij toe, “maar het recht kan niet anders”.
“Dat lijkt me stug. Dus als ik straks iemand op mijn fiets zie rijden, mag ik hem of haar geen oplawaai verkopen en mijn eigen fiets meenemen?”
“Nee, eigenlijk niet. Ik wil het je wel uitleggen, maar ik denk, dat we beter maar een glaasje kunnen gaan drinken”.
Dat hebben we gedaan. Het werden zelfs enkele glaasjes. En het werd ook laat. En hij heeft me zelfs daar in ‘Boszicht’ nog uitgelegd hoe het zit.
Wat kan recht soms onrechtvaardig zijn.
En aangifte doen heeft inderdaad geen zin.