Apa

APA
Geschreven door Rob Meyer

Ik ben Apa.
Althans, dat ben ik volgens mijn jongste kleinzoon (bijna 2).
Gezocht op internet, maar nergens een plausibele verklaring voor het woord ‘Apa’ te vinden.
Als ik binnen kom, is het eerste wat de kleine man zegt: ‘Apa.’
En hij laat die begroeting – of kwalificatie, wie zal dat zeggen? – vergezeld gaan van een vette glimlach, al dan niet omlijst met snottebellen.
Die hij onvervaard met gulle overgave aanbiedt.
Hetgeen meestal enige restanten in mijn snor doet plakken.
Want aan jongste Kleinzoon heb ik naar alle waarschijnlijkheid mijn griep te danken.
Doch wat we ook doen, Apa wordt geen Opa.
Want daar zit het probleem: hij kan nog geen Opa zeggen.
Maar dat mag de pret niet drukken, want naarmate het aapje opgroeit, komt ‘Apa’ steeds meer in beeld en dat vindt Apa wel heel leuk.
Andere Kleinzoon bekijkt deze nog wat wankele betiteling met enigszins kritische blik en denkt er het zijne van.
Hij weet wel beter, want Opa is Opa voor hem.
Al jaren.
En langzaamaan komt dat ook wel op zijn pootjes terecht bij kleinste Kleinzoon.
Het gaat per slot van rekening om die vette lach en blijde blik waarmee hij Apa begroet.
En dan maakt een lettertje meer of minder niet uit.
Deze Opa is heel tevreden met Apa.
Gaat goed komen.

EINDE

Voor meer gratis verhalen, gedichten en columns, meld je aan op mijn FB-pagina:

https://www.facebook.com/groups/377554749281077/