Aflevering 69: Mjam, mjam, dat is jam!

MJAM, MJAM, DAT IS JAM!
Geschreven door Gerda ten Wolde

Die grote grijze muis stond ongeduldig met zijn pootje op de plank van de kast te tikken.
“Nou, gaan we nog in beweging komen of hoe zit dat. Je bent toch niet doof hoop ik, want dan sta ik deze hele tirade voor de kat z’n staart te houden. Hallo …..”
Ik was werkelijk verstijfd van schrik, wat een enorme boze muis. Voorzichtig ging ik rechtop zitten en stamelde zachtjes “sorry”.
“Nee maar, er komt geluid uit. Je hebt me dus wel gehoord. Misschien dat je dan ook de goedheid zou willen hebben om op te zouten, weg te gaan, de kuierlatten te nemen, opro……”
Op dat moment duwt Kenzo met zijn neus de deur van de kast verder open.
“Claude, moet dat? Je ziet toch dat je mijn vriendinnetje de stuipen op het lijf jaagt. Durf je wel!”
“Die muis ligt zomaar in mijn kast te slapen en je weet dat ik daar een ontzettende hekel aan heb, Kenzo. Dit is mijn kast. Ze had het op z’n minst kunnen vragen.”
“Claude, laat ik eerst even mijn vriendinnetje aan je voorstellen. Dit is Henriëtte Josephine, ze komt helemaal uit Nederland, dat is heel ver weg, en ze is hier met haar man Beau en onze Aurélia, haar nichtje, en Sophietje, zeg maar een adoptiemuisje.”
Bij het horen van de naam van Aurélia begon Claude te blozen.
“Aurélia?!? Is Aurélia weer thuis! Oh, mijn lieve Aurélia is weer thuis!”
Claude was door het dolle heen en was helemaal zijn boosheid ten opzichte van mij vergeten, gelukkig.
Nu werd het tijd dat ik boos ging worden op die onbehouwen lompe muis.
“Ik begrijp van Kenzo dat je Claude heet. Ga jij altijd zo tekeer tegen muizen die toevallig op je pad komen, Claude? Ik had helemaal geen kwaad in de zin. Toevallig was ik even in slaap gevallen tijdens het wachten op Beau, Sophietje en Aurélia. We zijn namelijk op zoek naar een nieuw huis voor Aurélia, omdat de een of andere onverlaat haar schilderijhuis heeft weggehaald. Vind je het normaal om dan zo tekeer te gaan.”
Ik was gewoon achter adem van opwinding. Normaal trek ik nooit zo fel van leer, maar die muis maakte me zo boos.
Mijn felheid deed Claude schrikken. Aangemoedigd door Kenzo bood hij zijn verontschuldiging aan voor zijn lompe optreden. Hij schaamde zich eigenlijk wel voor zijn gedrag, zeker nu hij wist dat ik familie was van Aurélia. Dan kun je natuurlijk niet anders doen dan zo’n excuus accepteren.
Zittend voor de kast zat Kenzo alles met verbazing te bekijken.
De deur van het hokje waar de kast staat piepte en Sophietje en Aurélia kwamen binnen.
“O, wat ruikt het hier toch lekker. Hier in deze kast bewaarden de mensen van de buitengalerij altijd een voorraadje heerlijke dingen. Kom Sophietje, gaan we zoeken.”
Aurélia, gevolgd door Sophietje, klom de kast in tot de plank waar wij met Claude zaten.
“Claude!!!!” Aurélia stond met grote ogen daar die grote grijze muis te staren. Ik wist niet wat ik hier nu weer van moest denken.
Claude liep met grote stappen naar Aurélia en fluisterde wat in haar oortjes. Aurélia op haar beurt stortte zich in de voorpootjes van Claude. Wat krijgen we nu?!? We waren met stomheid geslagen. Ook Kenzo had dit niet zien aankomen. Kopschuddend liep hij het hokje uit, al mompelend dat hij er niets meer van snapte; muizen, pffff.
Na hun innige omhelzing maakte Aurélia zich los en wendde zich tot ons. Ze begreep dat enige uitleg wel nodig was.
Het kwam hierop neer. Toen Aurélia naar Nederland was gekomen, was dat eigenlijk een vlucht geweest. Ze was helemaal hoteldebotel geweest van Claude en hij van haar. Echter, Claude had toe al een vrouwtje, Nathalie, en Aurélia wilde niet stoken in een relatie. Nu blijkt Nathalie op een gegeven moment te zijn gegrepen door Titus. Dat heeft ze niet overleefd, dus nu is Claude weer single.
Claude nodigde ons daarop uit om mee te gaan naar zijn holletje, twee planken hoger.
Al klimmend werd die heerlijke geur steeds duidelijker. Toen Claude ons voorging, bleek zijn holletje tussen allemaal potten van de meest heerlijke jam te zitten. Vandaar die zalige geur.
De vrouw van de buitengalerij maakt ieder jaar weer nieuwe jammen en die bewaarde ze dan voor de winter in deze kast. Soms lekt er wel eens iets uit een van die potten, omdat die niet helemaal goed sloot. Zodoende heeft Claude de hele winter door wat lekkers te snoepen.
Aurélia en Claude hadden wel het een en ander te bepraten, dus Beau, Sophietje en ik besloten terug te gaan richting camper in de hoop dat we erin zouden kunnen glippen. We hadden geluk.
Die nacht sliepen we maar met z’n drietjes in de camper. Ons reisgezelschap werd steeds kleiner.