Aflevering 64: Zout

ZOUT
Geschreven door Gerda ten Wolde

We waren eerder wakker dan hij en zij van het grote huis. Toch durfden we niets te ondernemen. Stel dat ze ineens zouden vertrekken, dan zaten we hier maar. Temeer we het idee hadden dat ze vandaag wel eens verder zouden kunnen reizen.
Toen de deur van de camper openging, kwam hij als eerste naar buiten. De manier waarop hij in een van de luiken van de camper rommelde deed vermoeden dat we best eens gelijk zouden kunnen hebben.
Veel trek in eten hadden we niet, na die overvloedige maaltijd van gisteravond. Daarom snelden we, zodra de gelegenheid zich voordeed meteen naar ons eigen hoekje in de camper.
Niet lang daarna zagen we dat ze de stoelen omdraaien, nog een keer keken of alle kastjes wel goed dicht zaten en toen begon de motor weer te grommen.
Terwijl de camper al reed, waren wij via de bank achter de gordijntjes gekropen en konden we goed zien hoe het er buiten uitzag.
We zagen grote witte bergen en roze meren?!? Huh, was dat sneeuw? Dat kan niet, de zon schijnt hier en het is hartstikke warm! En uit die roze meren zou ik maar niet drinken, die kleur, dat kan niet goed zijn. De flamingo’s deert het kennelijk niet, maar ja, waar de een geen last van heeft, kan de ander aan dood gaan.
Hij vertelde dat ze die roze meren Salinas noemen, zoutvelden. In dat zoute water tiert de zeekraal, een plantje, welig. Dat voeren de gardians in de winter aan de paarden en de stieren. Als de meren in de zomer droogvallen winnen de mensen het zout. Aha, dat zijn dus die witte bergen. Het schijn dat ze vroeger die zeekraal en zoutkristallen verasten en er dan zeep en glas van maakten.
De lagunes en moerassen waren nog niet drooggevallen, dus onderweg zagen we volop flamingo’s, witte reigers en allerlei kleine steltlopers, die zich tegoed deden aan wat er in dat water leefde.
We zaten natuurlijk wel eerste rang, zo achter die gordijntjes en genoten van alles wat we onderweg zagen.
Opeens vroeg Aurélia: “Hoe zou het met juffrouw Van der Spits gaan? We zijn al zo’n tijd op reis en toen we weggingen was ze toch echt niet de “oude”. Ze is minstens wel een heel jaar ouder dan wij, dus misschien is ze er al niet meer.”
Tja, dat zet je wel aan het denken. Juffrouw Van der Spits heeft een bewogen leven achter de rug, dat kan een muis ook ouder maken. Kijk naar ons, sinds Hortense niet meer bij ons is, maar bij Hector, voelen Beau en ik ons ineens ook “ouder”. Hoe zou het nu gaan met ons meisje, is ze gelukkig met Hector?
Niet over nadenken maar. Met Hortense gaat het vast geweldig. Zij en Hector waren dol op elkaar. Hoe het met La Spits gaat; geen idee. We kunnen ook niet even gaan kijken, want we zijn ik-weet-niet-hoever van huis.
Het landschap veranderde, de zee verdween uit zicht, de meren werden velden van riet en het vlakke land werd heuvelachtig met hoge bergen in de verte. Ook merkten we dat het anders rook.
Aurélia stak haar neusje in de lucht. Het rook hier inderdaad anders, kruidiger. Langzaam begon Aurélia gelukzalig te glimlachen. Beau en ik keken elkaar verbaasd aan.
Aurélia begon steeds harder te lachen en maakte spontaan een dansje. Zo vrolijk hadden we haar nog niet gezien sinds wij in Frankrijk waren.
“Ruik dan toch! Ruiken jullie het niet? O, dit ruikt zo heerlijk!” We begrepen er niets van. We roken wel die kruidige geur, maar bespeurden ook een ondertoon van lavendel, bluhhh. Het leek haar niet te deren, ze danste vrolijk voort.
Toen ze eindelijk wat rustiger werd en weer bij ons kwam zitten, werd duidelijk waarom ze zo blij was. Die geur, dat was de geur van de Provence, ze was thuis, althans bijna.
De camper stopte bij wat bomen, maar dit was geen camping, maar alleen een tussenstop.
Aurélia herkende meteen wat voor soort bomen het waren. Pijnbomen, met van die heerlijke pitjes. We verzamelden er zoveel als we konden dragen. Dit was, wat je noemt, een meevaller.
We waren nog bezig ze weg te leggen in de camper, toen die alweer in beweging kwam. Snel via de bank weer achter de gordijntjes gekropen. De bergen in de verte kwamen dichterbij. Wat waren ze hoog!