Aflevering 63: Flamingo’s, paarden en stieren

FLAMINGO’S, PAARDEN EN STIEREN
Geschreven door Gerda ten Wolde

Eigenlijk zouden we vandaag het liefst een beetje gaan doezelen in het zonnetje, want we zijn een beetje moe. Afgelopen weken hebben we ook zoveel meegemaakt. Maar hij en zij willen ook vandaag weer op stap.
Omdat we niet weten of we hier ooit nog terug kunnen komen, gaan we toch maar mee. Het is zo spannend, al die dingen die we meemaken.
Geen gewandel vandaag, maar ze gaan met de fiets weg. Op de gebruikelijke manier glipten we weer in de fietstassen.
Ze reden over mooie paden door de moerassen van de Camargue. Wat was het hier mooi. Moerassen, zover je kon kijken.
Plots vlogen er met veel gekras een heleboel grote roze vogels over. Hij en zij stapten van hun fietsen af en keken toe hoe die vogels op het water landen. Sommige vogels gingen meteen met hun kop onderwater en anderen gingen op een poot staan. Rare vogels hoor. Uit het gesprek van hem en haar bleek dat die vogels Flamingo’s zijn. Thuis hebben we best veel vogels in de tuin, maar zo groot en in deze kleur hadden wij ze nog nooit gezien. Ze waren wel heel bijzonder om te zien.
Na wat gedronken te hebben gingen ze verder met hun fietstocht, terwijl we in de verte nog steeds het ruisen van de zee konden horen.
Langs de route zagen we hele leuke witte huisjes met van die mooie gekleurde luiken. Soms helderblauw, maar ook wel groen of bruin. Dit soort huisjes hadden we tot nu toe nog nooit ergens gezien tijdens onze reis.
“Ach, kijk toch eens. Wat schattig, die veulentjes. Bijzonder hè! De veulens van de echte Camargue paarden worden bruin geboren. Net als bij Lippizaners; hoewel, die worden zwart geboren, toch?!?” Vertederd stond zij naar de paarden te kijken. Ze probeerde ze wel te roepen, maar ze reageerden niet.
Zijn aandacht werd meer getrokken door iets wat zich verderop afspeelde. Daar waren gardians, zeg maar de cowboys van de Camargue, met hun tridents bezig de stieren op te drijven. Die stieren leken ons wat kleiner dan de koeien die we onderweg hadden gezien, maar ze leken ons wel heel erg sterk en woest. Of zou dat komen door hun donkere vacht en die scherpe horens.
Wij vonden het eigenlijk een beetje eng en waren dan ook blij toen hij en zij besloten terug te gaan naar de camping.
Het was nog best een eind rijden en zowel Beau als ik waren in slaap gedommeld. Aurélia wekte ons toen we weer bij de camping waren.
De rest van de middag hebben we in het zonnetje liggen luieren. Af en toe werden we lastiggevallen door wat agressieve muggen, maar die konden we snel op andere gedachten brengen.
Aurélia en Sophietje stelden voor dat wij de rest van de middag rustig aan zouden doen. Zij zouden wel op zoek gaan naar iets te eten. Eerst wilden we nog wat tegenstribbelen, maar we waren zo moe, dat we hun aanbod toch maar aannamen.
Zouden we oud worden of waren het de emoties van de afgelopen tijd, maar we waren echt heel erg moe en vielen dicht tegen elkaar aan in een diepe slaap.
Toen we wakker werden zagen we dat Aurélia en Sophietje alweer terug waren. Het bleek dat we een paar uur hadden geslapen.
De beide meisjes hadden ontdekt dat er verderop op de camping een huisje was waar mensen buiten aan tafeltjes wat gingen eten. Daar lagen stukjes van allerlei heerlijkheden op de grond. Te veel om mee te nemen, dus stelde ze voor dat we daar met z’n viertjes naar naartoe moesten om wat te gaan eten. Ze hadden ook ontdekt dat daar een bakje vers water op de grond stond. Eigenlijk was dat voor honden, maar die missen vast die paar slokjes van ons niet.
Die avond aten we onze buikjes dik en rond. Veel te veel eigenlijk, maar het was ook zo lekker.
Het was al donker toen we terugliepen naar de camper. Eigenlijk was het best ver met zo’n volle buik.
Aangekomen bij de camper, bleek de deur al dicht te zijn. Oeps, waren ze al naar bed? Dan maar een plekje zoeken in de beschutting van wat struikjes. Dat waren we niet gewend, buiten slapen. Eigenlijk vond ik het ook wel een beetje eng. Stel je voor dat …..
Gelukkig hadden we hier nog geen uilen gehoord. Het enige wat de stilte van de nacht doorkliefde was het ruisen van de zee en het concert van de vele cigales. Eigenlijk een heel rustgevend geluid.
De nacht viel als een deken over de Camargue.