Aflevering 60: Verdriet en Rennes-le-Château

VERDRIET EN RENNES=LE-CHÂTEAU
Geschreven door Gerda ten Wolde

Toen we wakker werden was er meteen leegte. We waren met eentje minder. Hortense had die nacht niet bij ons geslapen, maar bij Hector.
Meteen toen de camperdeur openging kwamen zij en Hector ons halen. Ze hadden bij de Mimosa struik allemaal heerlijke dingen verzameld. Wat was het een mooi stel en wat keken ze lief naar elkaar.
De grootste angst van Beau en mij werd werkelijkheid. Na het eten vertelde Hortense ons dat de reis wat haar betreft hier stopte. Ze ging niet verder met ons mee. Ze bleef bij Hector wilde met hem verder.
Tranen liepen bij Beau en mij langs onze snuitjes, maar …. het was goed. Ons kind was gelukkig, onze taak zat erop.
Veel tijd om aan het idee te wennen was ons niet gegund.
Hij en zij brachten de camper in gereedheid, dus we moesten verder. Hevig geëmotioneerd namen we afscheid. We moesten haar loslaten en dat doet pijn.
We keken net zolang uit het raam van de camper totdat we die twee stipjes onder de Mimosa struik niet meer konden zien.
Beau wiegde me in slaap, terwijl ik warme tranen huilde. Mijn dochter ……
Toen de camper tot stilstand kwam schrok ik wakker. Mijn eerste gedachte gold natuurlijk Hortense. Tranen welden op, maar ik verdrukte ze. Sterk zijn, mijn kind is gelukkig, dus dan moet ik niet verdrietig zijn. Het leven gaat verder.
We hadden volgens Beau maar een klein stukje gereden en stonden in de schaduw van grote bomen, wat prettig was, want het was al aardig warm. Hij en zij gingen buiten op een houten bankje zitten en haalden dampend warme, heerlijk ruikende koffie uit de camper.
Het bleek dat ze bespraken waar ze naar toe wilden gaan. Ik hoorde iets van Rennes-le-Château. Geen idee wat of waar dat was, maar hij vond het ook een goed plan.
Wij waren in de camper gebleven, buikjes vol van dat heerlijke ontbijt, dus hoefden we ons alleen even onder de bank te verstoppen.
We waren amper op weg en toen stopten ze alweer. We waren op een camping aangekomen.
Het was nog vroeg op de dag en hij en zij van het grote huis wilden er meteen op uit. De fietsen werden van de camper gehaald en we hadden nog net voldoende tijd om in de tassen te kruipen.
Als snel waren we met de fietsen onderweg naar Rennes-le-Château.
Vanuit de fietstas hadden we een prachtig uitzicht over de nevelige vallei, waar Rennes-le-Château amper te zien was.
Na een zware fietsrit door de bergen, wat doen hij en zij dat toch goed, kwamen we bij hun einddoel.
Ze waren best onder de indruk, alle twee. Hij vertelde dat een priester, Bérenger Saunière er destijds voor heeft gezorgd dat de kerk in het dorp zeer fraai is gerestaureerd. Hij voorzag de kerk van fraaie fresco’s (muurschilderingen), waarin hij een groot geheim verstopte. Ontrafeling van dat geheim zou de wereld schokken. Het kerkje zou meer geheimen bevatten. Hij had het over geheime documenten, gecodeerde stenen en een geheim Broederschap. Ohhhh, wat klinkt allemaal heel spannend.
Voor zijn grote boekenverzameling liet Saunière een speciale toren bouwen; la Tour Magdala. Volgens de verhalen kwam de arme priester aan al dat geld, doordat hij waarschijnlijk nog een andere enorme schat heeft gevonden. Of dat een schat van de Katharen was, of van de Tempeliers is ook weer zo’n mysterie. Het ware verhaal kent niemand. De waarheid is net als het dorp in nevelen gehuld.
Saunière zou ook bewijzen hebben gevonden dat Maria Magdalena de vrouw van Jezus was en dat ze samen kinderen hadden gekregen. Na de kruisiging zou Maria Magdalene met haar kinderen naar Frankrijk zijn getrokken en hun nazaten zouden nog altijd in Frankrijk wonen.
Al ben ik dan een muis, zo’n verhaal maakt toch wel indruk, hoor.
Zij van het grote huis was ook zeer onder de indruk en haalde ook nog even het boek van Dan Brown aan, de Davinci Code. Aangezien muizen niet kunnen lezen, zei ons dat verder weinig.
Al met al was het een indrukwekkende dag geworden. We waren dan ook blij toe we na een zware tocht weer op de camping waren.
Het bezoek had ons afgeleid van ons verdriet en dat was wel even prettig.
Na nog wat broodkruimels te hebben gegeten, zijn we in ons eigen hoekje gekropen.
Vreemd hoor, zo met z’n viertjes. Ik mis mijn kleine meisje en ook Beau miste haar. Aurélia en Sophietje waren opmerkelijk stilletjes. Beau trok me tegen zich aan en ik voelde zijn snorhaar tegen mijn wang kriebelen. Ik hoop dat Hector net zo lief voor Hortense zal zijn.
Dag lieve Hortense, dag lief meisje, pas goed op jezelf en slaap lekker ……