Aflevering 57: Lourdes

LOURDES
Geschreven door Gerda ten Wolde

Uit hun gesprek maakten Beau en ik op dat we in Lourdes waren. Geen idee wat dat voor plaats was, maar dat zouden we vast nog wel merken.
De camping was niet zo groot, grensde aan weides met koeien en vrij dichtbij zagen we hele hoge bergen.
Het was een lange reisdag geweest en toen we de kans kregen glipten we de camper in. Onze buikjes hadden we gevuld met broodkruimels, want die zijn op zo’n camping in Frankrijk altijd ruim voorradig. Het was nog niet eens donker buiten toen we alle vijf in slaap vielen.
We werden gewekt toe hij en zij de camper in kwamen. Wat hoorden we daar nu weer? Het geluid kwam van ver.
Hij en zij hoorden het kennelijk ook, want ze luisterden aandachtig. We hoorden haar zeggen dat het zo mooi klonk die gezangen. En dat ze ernaar uitkeek om morgen naar het Heiligdom te gaan.
Liederen, Heiligdom, dat wordt morgen weer een opwindende dag. Nu maar hopen dat we mee konden, want zo’n camping dat is leuk, maar echt avontuurlijk is het niet.
De nacht viel en alles was stil. Je hoorde hooguit in de verte een trein of auto. Hij en zij lagen in bed en wij kropen dicht tegen elkaar aan. Het is kil in de bergen ’s nachts.
Ergens in de verte kraaide een haan. Voorzichtig ging ik verliggen en zag dat Aurélia en de meisjes nog sliepen. Beau was weg!?!
Hij en zij zaten buiten aan een tafel te eten. Allerlei heerlijkheden hadden ze uitgestald. Plots zag ik Beau bij een van de tafelpoten zitten met een triomfantelijke grijns. Hij had een stukje kaas bemachtigd.
Nadat we met z’n vijfjes hadden gesmuld van de kaas werd het tijd te bedenken hoe we met hem en haar mee zouden kunnen als ze straks weggingen.
Veel denkwerk was er niet nodig, want hij haalde een grote tas tevoorschijn. Hij noemde dat ding een rugzak en zette het vlak naast ons plekje onder de bank neer. Kijk aan, de oplossing voor ons transportprobleem.
Hortense, wat wordt ze zelfstandig, klom tegen de rugzak op en nam een kijkje binnenin. Enthousiast kwam ze terug. Er was voldoende ruimte voor ons vijven. Ook zaten er voldoende spulletjes in waar we ons onder en achter konden verstoppen. Nu alleen nog het juiste moment om erin te klimmen.
Toen hij aan de achterkant de fietsen van de camper begon te halen leek het ons een goed moment.
We zaten er net in toen zij met een grote zwaai de rugzak op tafel zetten. Pffff, dat was ook maar net op tijd.
Zij begon allemaal dingen in die tas te doen. Twee flesjes water, potdicht, dus daar hebben we niets aan. Een rolletje witte snoepjes, maar die roken heel sterk, afblijven dus maar. En toen vielen er ook nog wat pakjes in de tas. Er zat plastic omheen, maar dat is voor ons geen probleem, daar hebben we tandjes voor.
Tot onze verbazing begon Sophietje te knagen aan een hoekje. Een heel klein gaatje, maar er kwamen heerlijke geuren uit. Iets van fruit of zo en toen ……. kwam de zoete geur van chocolade ons tegemoet. CHOCOLADE!!!
Sophietje werd helemaal dol, die geur, het lekkerste wat ze ooit geroken had. Ze knaagde aan het plastic of haar leven ervan afhing. In korte tijd had ze een behoorlijk groot gat geknaagd. In de opwinding vergat ze alles om zich heen en smulde ze van de granenreep met vruchten en chocolade. Lachend keken wij toe. Sophietje was uit haar schulp gekropen.
Opeens werden we met rugzak en al opgetild. De tas ging dicht; het was aardedonker. We voelde dat de tas door de lucht zwaaide en kwam met een bons ergens tegenaan. We hingen op zijn rug, want als hij wat zei met zijn zware stem, voelde we het dreunen.
We merkten dat ze aan het fietsen waren, want het voelde net zoals in die tassen aan de fiets waar we al eerder in hadden gezeten.
Aan de bovenkant van die rugzak was hij dichtgetrokken met een leren veter, maar dat begon wat te wijken, dus om beurten konden we even naar boven klimmen om te kijken. Tijdens het fietsen zagen we nog weinig bijzonders. Huizen, auto’s, een trein en ook weer een rivier met veel water.
Ze stopten en maakten de fietsen aan een hek vast en liepen over een lange laan.
Aan het einde van die laan stond een heel mooie kerk met een grote gouden kroon. Toen wisten we; dit wordt een bijzondere dag.