Aflevering 55: We gaan weer!

WE GAAN WEER!
Geschreven door Gerda ten Wolde

We verbleven al een paar dagen in het muizenholletje onder de veranda. Inmiddels al zo gewend aan de omgeving, dat het eigenlijk al als een soort thuis begon te voelen.
Overdag konden we lekker spelen met de honden, of een dutje doen in de schaduw van Gremlin. Het was heerlijk.
De aangevreten maïs was op het vogelvoederplateau gelegd, maar daar konden we gelukkig makkelijk bij. De honden zorgden er met veel lawaai wel voor dat er geen vogel in de buurt meer dorst te komen. Sneu voor die vogels, maar mooi meegenomen voor ons.
We leefden een leven als God in Frankrijk. Lekker lui en niets moest.
Het was avond, de mensen zaten op het terras aan tafel en we roken dat ze een glaasje wijn dronken. O, wat ruikt dat toch lekker.
Hortense was wat aan het scharrelen in de tuin en was in de buurt van het terras terecht gekomen. De mensen zaten nog steeds te praten onder het genot van een glaasje wijn en kaas. Dat kon ze niet zien natuurlijk, maar ze rook het wel. In de hoop dat er wat zou vallen, was ze onvoorzichtig dichtbij de mensen gekomen.
Ja hoor, daar viel een stukje kaas! Terwijl hij het wilde oprapen hoorde Hortense hem zeggen dat ze de volgende dag zouden vertrekken. Omdat hij door iets werd afgeleid bleef het stukje kaas liggen en Hortense pikte het snel weg en liep snel naar ons holletje.
Het werd dus weer tijd om terug te gaan naar de camper. Tenminste, als we met hem en haar verder mee wilden reizen.
Onder het genot van het brokje kaas hebben we onze plannen doorgenomen.
Hortense vond het eigenlijk wel jammer dat we verder zouden gaan, ze was zo dol op Gremlin. Aurélia en Sophietje vonden het prima dat we weer met de camper op reis zouden gaan, want die roepende uilen vonden ze maar niets.
Tja, dat was even slikken voor Beau en mij. Was het moment daar, dat ons kind haar eigen weg zou volgen? Zou ze hier willen blijven?
Hortense zag dat wij het er moeilijk mee hadden. Ze kroop stilletjes in een hoekje van het holletje. Zelfs de kaas kon haar niet verleiden bij ons te komen zitten. Ze hakte de knoop door en vertelde, dat ze gewoon met ons mee zou gaan.
Gremlin is een schatje, maar hij is wel hond. Ze wilde graag bevriend met hem zijn, maar een toekomst was er voor hun niet. Misschien dat hij en zij van het grote huis nog wel een keer teruggingen. Dan zou ze hem misschien nog wel eens kunnen zien.
Was is ze toch verstandig; onze kleine meid.
Hij en zij zouden morgen toch de deuren van de camper nog moeten openen, dus konden we nog één nachtje in ons “vakantieholletje” doorbrengen.
Het zonnetje stond al hoog aan de hemel en de temperatuur liep al behoorlijk op toen hij en zij met Irene nog een laatste kopje koffiedronken op het terras.
Wij waren al dicht bij het trapje van de camper gaan liggen, samen met Gremlin, die geen centimeter van de zijde van Hortense week.
Om beurten kwamen de andere honden gedag zeggen om vervolgens weer te gaan spelen op het gras langs het pad.
De deuren van de camper stonden al open. Toen we hem en haar samen met Irene hoorden aankomen, zijn we snel naar binnen gegaan. Gremlin stond met zijn voorpootjes op de bovenste trede en keek hoe wij ons op ons eigen plekje, onder de bank bij de watertank, installeerden.
Na nog een laatste omhelzing stapte hij over Gremlin heen en stapte in. Zij tilde Gremlin op en gaf hem aan Irene. De deur werd dichtgedaan, de motor gromde en langzaam rolde de camper naar het grote witte hek.
We dorsten niet te kijken, bang betrapt te worden, maar hoorden dat de honden vrolijk blaffend met de camper mee holden.
Vakantie vieren is leuk hoor, maar telkens weer afscheid nemen van (nieuwe) vrienden maakt me heel verdrietig.
Achter het hek lag vast wel een nieuw avontuur. Nieuwe plaatsen, misschien weer nieuwe vrienden. Wie zal het zeggen.
We hadden geen idee wat onze nieuwe bestemming zou zijn.