Aflevering 52: Gremlin

GREMLIN
Geschreven door Gerda ten Wolde

Na een poosje kwam hij van het grote huis naar de camper om wat van die flessen wijn te halen. Gelukkig zette hij ook de deur open, want het begon behoorlijk warm te worden binnen.
Voorzichtig keken we naar buiten. Met al die honden weet je het maar nooit.
Ik zag twee herders, een bordercollie, een galgo – dat is een soort hazewindhond – en een klein hondje. Wat dat voor soort hondje was weet ik niet, maar het zag er zo schattig uit. Ik was op slag verliefd. Nu maar hopen dat hij net zo leuk zou zijn als hij eruitzag.
Beau, mijn held, ging als eerste naar buiten. De honden kwamen wel nieuwsgierig kijken, maar hadden meer aandacht voor de camper dan voor ons.
Sophietje bleef nog maar even binnen, want ze vond al die blaffende, rennende en springende honden maar eng. Volgens mij waren ze alleen maar vrolijk, maar leg dat maar eens uit aan zo’n klein en bang muisje. Ze komt vast wel naar buiten als ze ziet dat wij kennis maken met de honden.
Zoals ik al zei hadden de grotere honden eigenlijk geen belangstelling voor ons. Ze konden niet met ons spelen, want zo hard als zij rennen kunnen wij natuurlijk nooit.
Dat kleine hondje kwam heel rustig op ons aflopen en snuffelde een beetje aan ons. Heel voorzichtig.
Wij stelden ons voor aan hem en hij vertelde dat hij Gremlin heet. Hij was vernoemd naar wezentjes uit een film waar hij uiterlijk, door zijn oren, wat overeenkomst mee vertoonde. Ik vond hem er wel schattig uitzien.
Gremlin kwam dicht bij de camper liggen, zodat we niet zo ver van de camper weg hoefden te lopen.
Al snel hadden we heel veel plezier met Gremlin. Ik had het dus wel goed gezien; het is een leuk hondje.
Hij vertelde dat er wel eens eerder een muis bij hun had gewoond, twee zelfs. Die woonden onder de vloer van het terras van de veranda. Dat waren vreemde muizen, hij was een soort spitsmuis en veel ouder dan zij en uiteindelijk zijn ze met heel veel ruzie uit elkaar gegaan en is zij vertrokken. Hij is nog een tijdje gebleven, maar op een dag was hij ook ineens weg.
Gremlin stelde voor dat wij misschien wel tijdelijk in het holletje van die muizen zouden kunnen trekken. Als hij en zij hier een tijdje zouden willen blijven zou dat misschien wel kunnen. Zijn we ook niet zo afhankelijk van wat zij doen.
Eerst maar eens proberen uit te zoeken wat de plannen van hem en haar zijn.
Inmiddels hadden we wel een beetje trek en dorst gekregen. Gremlin wist daar wel wat op en zei dat we hem maar het huis in moesten volgen.
Hij, zij en het vrouwtje van Gremlin (Irene) zaten op het terras naast het huis, de andere honden renden buiten, dus we konden het er wel op wagen het huis binnen te gaan.
In de bijkeuken stond een hele hoge ton en die zat vol hondenbrokjes. Gremlin had inmiddels ontdekt hoe hij de deksel van die ton af kon krijgen. Wij moesten alleen nog even wat klim- en klauterwerk verrichten om dan in die ton te komen. Gelukkig zat die ton barstensvol, dus hoefden we niet echt in die ton af te dalen, want dat was een probleem geweest.
We aten onze buikjes dik en rond en namen voor Sophietje ook nog wat brokjes mee. Het arme kind zou zo langzamerhand ook wel honger hebben.
Die hondenbrokjes waren heel goed te eten hoor, maar je krijgt er wel dorst van. Dat was geen probleem, want buiten stonden overal bakken water voor de honden en ook in de plantenbakjes zat nog voldoende vocht. Die paar slokjes die wij namen, dat merkten de honden, maar ook de mensen niet.
In de schaduw van een van de wielen van de camper zaten Beau en ik even te praten over wat ons nu allemaal weer te wachten zou kunnen staan. Zouden we hier lang blijven of over een paar dagen weer verder reizen. Afwachten maar.
In de tussentijd had Sophietje haar angst overwonnen en was ook naar buiten gekomen. Met z’n vijfjes lagen we lekker te soezen tot Gremlin kwam vertellen dat de andere honden ook kennis met ons wilden maken.
Beau, Hortense, Aurélia en ik waren door Luca en Balda natuurlijk wel wat gewend, maar Sophietje begon toch wat angstig te kijken.