Aflevering 42: Op de fiets

OP DE FIETS
Geschreven door Gerda ten Wolde

De tassen schommelden heerlijk aan dat ding met twee wielen. Zij van het grote huis had er aardig de vaart in gezet. De weg vanaf de camping leidde naar de rivier. Even stopte ze om het vergezicht in zich op te nemen.
Wij hadden heel graag even uit de tas willen kruipen, maar waren bang dat ze dan zonder ons verder zou gaan. We moesten dus maar genoegen nemen met het uitzicht door het gaatje onderin de tas.
Al snel stapte zij van het grote huis weer op en reed verder. Door het gaatje in de tas zagen we huizen en steeds de rivier de Lot. Wat was die lang en breed en wat veel water. Ze reed met dat ding op 2 wielen door het dorpje en stopte op een pleintje, zette haar fiets tegen een boom en liep weg.
Het ging allemaal te snel, we konden niet op tijd uit de tas komen om met haar mee te gaan. We zagen haar weglopen, over de brug, naar een terrasje aan het water bij een grote duiventil. Een paar mensen op het terras kwamen op haar af en ze begroetten elkaar erg hartelijk. Dat waren zeker haar 3 vriendinnen!
Omdat we niet alleen over de brug durfden, bleven we maar een beetje in de buurt van dat ding met twee wielen, waar de tassen aan hingen. We pikten de meest verrukkelijke geuren op. Dus gingen toch maar even kijken waar die vandaan kwamen.
Het bleek een bakker te zijn met hele lange dunne broden, die in grote manden stonden, maar ook van die leuke opgerolde broodjes in de vorm van een halvemaan. Ons kleine meisje was zo brutaal om langs een mand omhoog te klimmen en een stukje van zo’n lang brood te bijten. Voorzichtig liet ze zich weer naar beneden zakken. Samen smulden we van haar buit. Hmmmm, wat was dat knapperig en lekker.
Met onze buikjes vol liepen we weer terug naar de boom waar dat ding van haar van het grote huis, die fiets, tegenaan stond. In de beschutting van wat planten aan de voet van de boom deden we even een dutje.
Hortense schrok plots wakker; ze meende haar van het grote huis weer aan te horen komen. Ze wekte Beau en mij en met veel moeite lukte het ons weer in de tas te kruipen.
Ja, hoor, Hortense had het goed gehoord, zij van het grote huis kwam dichterbij. Ze hoorden haar zeggen: “Meiden, wat was dat gezellig, moeten we vaker doen!” Haar vriendinnen waren het daar helemaal mee eens.
De vriendinnen liepen naar van die grote dingen op vier wielen stapten in en reden weg.
In het voorbijgaan meende Henriëtte Josephine iets bekends te zien.
Dan kan toch niet? Zou …..?!?! Neeeee, dat zou te toevallig zijn. Maar als het nu toch eens waar zou zijn?!?
Hoe moet ik dat aan Beau vertellen, zonder mijzelf te verraden. Ik ben misschien een beetje onduidelijk, maar ik meende Luca te zien.
Beau weet nog niet dat Luca mij thuis in zijn bek vervoerd heeft toen ik mijn pootje had geblesseerd met die sprong uit dat pindakaashuisje. Misschien wordt het tijd dat maar eens te vertellen. Het is alweer een tijdje terug, dus hij zal wel niet boos meer worden.
Al deinend in de tas reed zij van het grote huis terug naar de camping. Onderweg stopte ze nog even en liep naar de oever van de Lot en plukte daar een boeket veldbloemen. Zou dat iets met wijn te maken hebben? Ik weet nog steeds niet wat wijn is. Vervolgens stopte ze dat boeket in de tas waar wij ook in zaten. We konden ons nog net verstoppen. Pfff, dat scheelde niet veel.
Terug in de camper vertelde ze opgetogen over haar gezellige middag met haar vriendinnen.
Inmiddels waren wij weer onder de bank in de camper gekropen en snoepen nog wat van Hortenses zaadjes, die we hadden meegenomen van thuis. Tevreden, moe en met een vol buikje vielen we dicht tegen elkaar in slaap. Het was een vermoeiende dag geweest.
Die nacht droomde ik ervan dat ik Beau en Hortense aan Luca voorstelde. Beau vond Luca ook heel aardig en Luca was heel voorzichtig met Hortense. Het was gewoon jammer dat ik wakker werd en mijn droom ophield.
Een nieuwe dag was aangebroken.

WORDT VERVOLGD

Voor meer gratis verhalen, gedichten en columns, meld je aan op mijn FB-pagina: https://www.facebook.com/groups/377554749281077/