Aflevering 37: En nu is het genoeg

EN NU IS HET GENOEG!

Geschreven door Gerda ten Wolde

Ik wil verhuizen en wel NU! Het kan zo niet langer. We moeten hier weg. Ik ben zo boos en verdrietig. Ik wil het wel uitschreeuwen.
Ons kleine meisje wordt groot en wil de wijde wereld in, dat is logisch, dat hoort ook zo. Maar hier kan dat gewoon niet meer.
Net als een tijdje terug was Hortense in de tuin op onderzoek uit. Ze speelde wat en keek naar de vogeltjes. Volledig onbevangen, zoals een jong wezentje dat doet.
Maar toen was daar dat monster, die Killer Cat. Loerend vanaf een grote boomstronk overzag hij “zijn” tuin en zag mijn kleine meisje scharrelen onder de grote kersenboom. Het loeder stortte zich op Hortense en sleepte haar mee. Het arme kind.
Hij ging zelfs zover dat hij haar meenam naar het huis van de buren. Hij is zo doortrapt dat hij haar niet meenam hun woongedeelte in, want dan zouden zij er wel een stokje voor gestoken hebben. Hij nam haar mee naar het souterrain. Daar aangekomen liet hij haar los en gaf haar de indruk dat ze mocht gaan om er vervolgens weer bovenop te springen. Hij speelde met haar en met haar leven. Hoelang dat geeft moeten duren weet ik niet. Uiteindelijk wist Hortense te ontkomen via een rooster in de muur.
Waarschijnlijk had dat monster de lust tot spelen met zijn prooi verloren, want normaal gesproken draait hij zijn poot niet om voor bloederige moordpartij.
Hortense kwam volledig ontredderd thuis. Dat kind verkeert nog steeds in shock. Ik weet niet wat hij allemaal met haar heeft uitgevoerd, maar ze is gehavend aan alle kanten. Overal beten en krassen. Ik durf haar niets eens schoon te likken, hoewel ze helemaal stinkt naar dat monster. Ik ben bang dat likken haar te veel pijn zal doen. Het is een wonder dat ze nog leeft. Zo’n klein muisje en dan zo’n gevecht moeten leveren voor je leven. Mijn moederhart huilt.
Ik weet dat ik het ga verliezen, daarom doe ik het niet, maar ik zou die Killer Cat zo graag eens te grazen nemen. Dan zou ik wel eens met hem gaan “spelen”. Was ik maar voor één dag een grote hond of zo, dan pakte ik hem waar ik hem pakken kon
Beau doet ook alles voor Hortense om haar over deze afschuwelijke ervaring heen te helpen. Hij is teder en lief voor zijn oogappeltje. Helaas, je staat machteloos als ouders. Je kunt alleen maar hopen dat ze er geen levenslang trauma aan over houdt. Dat haar kinderlijke onbevangenheid niet voorgoed om zeep geholpen is
Ik ben zo onvoorstelbaar boos, kwaad, ziedend. Zoals gezegd; ik wil het wel uitschreeuwen van woede.
Wij, wilde dieren, leven volgens de wetten van de natuur. Helaas hoort daar eten en gegeten worden ook bij. Maar die rot kat hoeft niet op jacht te gaan voor zijn eten. Dat luie stuk vreten krijgt iedere dag zijn eten in een bakje aangeleverd en vreet dat tot op de bodem leeg. Zelfs een lekker bakje vers water erbij. Vervolgens gaat hij dan bij die mensen in huis ergens liggen ronken en laat hij zich al snorrend en spinnend uitgebreid aanhalen. Wees nu eerlijk; hier is niets “wilds” meer aan. Dus, achterbaks mormel, gedraag je dan ook niet zo en blijf met je scherpe klauwen van mijn dochter af!

WORDT VERVOLGD

Voor meer gratis verhalen, gedichten en columns, meld je aan op mijn FB-pagina:

https://www.facebook.com/groups/377554749281077/