Aflevering 36: Kleintjes worden groot

KLEINTJES WORDEN GROOT
Geschreven door Gerda ten Wolde

Mijn kleine muisje groeit als kool. Haar oogjes zijn natuurlijk al een tijdje open en het zijn de mooiste kraaloogjes die je je kunt voorstellen. Perfecte oortjes en een schattig neusje. Haar vachtje is ook zo mooi. Net zo mooi als dat van haar vader.
Beau en ik hebben onze handen vol aan die kleine deugniet. Met moeite kunnen we haar nog in ons holletje houden. Altijd moet een van ons twee huis zijn, want anders staat ze zo buiten. Je moet er niet aan denken wat er zou kunnen gebeuren als ze Killer Cat of die uitgehongerde egel tegen het lijf loopt. Voor hen is ze slechts een snackje.
Maar hoe oplettend we ook zijn, van de week is ze toch even aan onze aandacht ontglipt en is ze naar buiten gegaan. Ik begrijp het ook wel; de grote, onbekende wereld lonkt.
Beau en ik zaten te bespreken wie wanneer op eten uit zou gaan. Tot we opeens bemerkten dat Hortense weg was. Nergens te vinden, niet in ons holletje of de gang naar buiten.
Snel spoedden we ons naar buiten, al roepend. Niets ….. in geen velden of wegen was ze te bekennen. Juffrouw Van der Spits kwam ook kijken wat er aan de hand was.
Natuurlijk kwam Juffrouw Van der Spits meteen met het horrorscenario dat ze was opgegeten door Killer Cat of die gulzige egel. Ze jammerde of het bewijs al geleverd was. Wat is het toch een hysterische muis! Niets, maar dan ook niets wees in die richting, dus ik weigerde ook van die mogelijkheid uit te gaan.
We speurden de hele tuin af. Keken bij de grote vijver, maar ook bij de kleine kikkerpoel. Vroegen aan Rogier Roodborst, die al met Annika bezig is takjes voor een nestje in de grote kersenboom te verzamelen, of hij vanuit de lucht wilde kijken of hij haar zag. Ook mevrouw Merel bood aan om mee te zoeken.
Binnen de kortste keren was er een heel team op zoek naar Hortense.
Gelukkig waren al die inspanningen voor niets. Beau heeft haar zelf gevonden. Ons kleintje speelde met wat torretjes en kevertjes onder het staande vogelhuis aan de zijkant van het grote huis. Het staande vogelhuis, gelukkig niet de plek waar die egel tegenwoordig regelmatig zijn maaltijden nuttigt.
Ons kleintje had haar nieuwsgierigheid niet kunnen beteugelen en was al spelend steeds verder van ons holletje afgedwaald. Beau en ik hebben haar natuurlijk wel vermanend toegesproken. De strafmaatregelen die Juffrouw Van der Spits in gedacht had leken ons buiten alle proporties. Het is ook zo’n betweter, alsof zij zo’n goede moeder was. Pfff, ze heeft haar bloedeigen kinderen in de steek gelaten.
Het is wel duidelijk, Beau en ik moeten nu echt gaan denken aan de toekomst. Voor we er erg in hebben gaat ons kleintje het huis uit. Gaat ze op eigen pootjes staan. Als moeder moet ik daar nog niet bij nadenken, maar zo hoort het natuurlijk wel te gaan. Maar goed, je wilt je kind wel goed voorbereiden op de grote wereld, dus moeten Beau en ik nog maar eens goed over nadenken.
Nu maar hopen dat we voor die tijd nog een mooie reis kunnen maken met z’n drietjes. Voorlopig is dat nog even niet ter sprake, want hij en zij van het grote huis maken nog geen aanstalten om te vertrekken.
Met onze dochter is het vandaag gelukkig allemaal goed gekomen, ze is weer thuis, maar voor hoelang nog ….. Zoals gezegd: kleintjes worden groot.

WORDT VERVOLGD

Voor meer gratis verhalen, gedichten en columns, meld je aan op mijn FB-pagina:

https://www.facebook.com/groups/377554749281077/