Aflevering 34: Wow, dat was eng

WOW, DAT WAS ENG
Geschreven door Gerda ten Wolde

In de bak van die kast kon Aurélia geen kant op, als alleen het water in. Maar ja, dat had geen nut, want ze moest weg zien te komen.
Helaas was de bak nat en glad en, ondanks verwoede pogingen dat tegen te gaan, gleed Aurélia zo het water in. Aangezien wij geen watermuizen zijn, was die duik wel even stevig schrikken. Ze spetterde hevig geschrokken in het rond, wat natuurlijk de aandacht van het mens trok. Hij, zij en dat kleintje stonden bij de bak te kijk naar een voor haar leven zwemmende en trappelende Aurélia.
Tot overmaat van ramp drong er een vieze geur Aurélia’s neus binnen. Killer Cat, dat kon er ook nog wel bij! Gelukkig werd die engerd door de mensen weggestuurd. Al die tijd spartelde Aurélia, tot vermaak van het kleine mensje, rond in die bak, door de mensen wastafel genoemd.
Uiteindelijk pakte hij, het grote mens, een stuk papier en plukte Aurélia aan haar staart uit het water. Een zeer pijnlijke aangelegenheid, dat oppakken aan onze staart, wat mensen leuk schijnen te vinden. Enfin, bungelend aan haar staart werd Aurélia van alle kanten door de mensen bekeken. Het kleine mensje wilde eigenlijk met Aurélia gaan spelen, maar dat vond hij, het grote mens, toch niet goed.
Aurélia, begon er langzamerhand genoeg van te krijgen en probeerde haar staart los te wrikken. Dat lukte niet, want de greep van hem was wel heel erg stevig. Dan maar bijten, maar dat is geen makkie kan ik je verzekeren, als je ondersteboven op je kop hangt. Het lukte dan ook niet om ergens in een vinger te bijten.
Gelukkig vond hij, het grote mens, het toen tijd om stappen te ondernemen. Nog steeds op haar kop bungelend bracht hij Aurélia naar beneden, waar het kleine mensje nog even naar Aurélia mocht kijken. Toen dat kleintje probeerde Aurélia te aaien, schijnt ze heel hard gegild te hebben. Dat deed hun schrikken en snel liep hij met Aurélia naar buiten, waar hij haar, tot haar grote opluchting, in de tuin losliet.
Aurélia zette het op een lopen en zonder ook maar op of om te kijken of Killer Cat nog ergens op de loer lag, rende ze naar het huisje van mijn ouders. Je weet wel in het schuurtje, achter de kast.
Trillend van angst heeft ze daar de rest van de dag zitten bibberen in een hoekje.
Toen ze mij vertelde van haar avontuur werd ze weer helemaal nerveus en bleek om haar neusje.
Ik denk niet dat Aurélia nog snel zoiets gevaarlijke zal gaan doen. Ze heeft het, wat wilde avonturen betreft, wel gehad!

WORDT VERVOLGD

Voor meer gratis verhalen, gedichten en columns, meld je aan op mijn FB-pagina:

https://www.facebook.com/groups/377554749281077/