DAT SCHEELDE EEN MUIZENSTAARTJE
Geschreven door Gerda ten Wolde
Met mijn sprong uit het glazen huisje heb ik toch mijn pootje geblesseerd. Lopen doet erg veel pijn. Maar ja, ik zal er toch op uit moeten om eten bij elkaar te scharrelen. Beau, de lieverd, doet heel erg zijn best, maar in zijn eentje is het een te zware taak.
Hortense groeit als kool en haar vachtje begint te groeien. Dat houdt ook in dat ze langzamerhand wat vaste hapjes moet gaan eten. Dus Beau en ik moeten regelmatig op stap om eten te zoeken.
Met zo’n geblesseerd pootje ben ik natuurlijk een makkelijke prooi voor Killer Cat. Mooi niet, die heeft al genoeg familieleden vermoord. Mij krijgt hij niet.
Toen ik dus alleen op pad was, schrok ik mij helemaal een krulstaart toen ik een paar huizen verderop, bij het parkje, ineens oog in oog, nou ja, bij wijze van spreken dan, stond met een E-N-O-R-M-E hond. Ik dacht even een moment “dit was je leven”, met de nadruk op was.
Het bleek een mix Pointer/Podenco, een jachthond, te zijn, maar wat een lieverd! Hij heeft een slechte start gehad, maar omdat hij zo goed van aard was, heeft zijn karakter daar niet onder geleden. Hij was te vondeling gelegd bij een asiel in Mijas, waar ze hem Jaguar hadden genoemd. Daar heeft hij een poosje gewoond, maar was eenzaam en ongelukkig. Uiteindelijk heeft hij ontzettend veel geluk gehad en werd geadopteerd door hele lieve mensen uit Frankrijk, die hem toen Luca gingen noemen. Iets wat hij eigenlijk wel prettiger vond, want Jaguar behoorde bij zijn vorige leven. In Frankrijk begon zijn nieuwe leven en kreeg hij een warm, liefdevol thuis. Eindelijk kreeg hij het leven wat hij verdiende.
De mensen bij wie hij nu hoort, waren hier verderop in de straat op vakantie en Luca was even aan hun aandacht ontsnapt en onder de heg door het parkje in gelopen. Met zijn neus over de grond snuffelend had hij mijn geurspoor opgepikt en daar liep hij mij, hinkend, tegen het lijf. Mijn hart sloeg over van schrik. Dat heeft hij kennelijk gezien, want hij stelde mij meteen gerust; hij lust en eet geen muizen. Pfff, wat een geruststelling.
Hij vroeg me hoe ik aan dat geblesseerde pootje kwam en waarom ik dan toch op stap was gegaan. Hij snapte het meteen toen ik hem vertelde dat Beau en ik een dochter hadden en dat we nu allebei op zoek waren naar eten voor haar, maar ook voor onszelf.
Luca vertelde dat hij wel wist waar ik eten zou kunnen vinden. Maar dat was echt te ver lopen, zeker met mijn geblesseerde pootje. Jammer. Ik wilde eigenlijk alweer strompelend terug naar huis gaan, toe Luca mij riep.
Luca wilde mij helpen en had een plannetje bedacht om mij naar die plek te brengen. Misschien niet de meest voor de hand liggende, maar het zou moeten lukken.
Thuis, in Frankrijk had hij vaker zo het leven van muizen gered van de bij hem in huis wonende kat. Wat een held! Ik moest voor hem gaan staan, dan zou hij gaan liggen en zijn bek open doen en dan kon ik zo zijn bek in kruipen. Heel voorzichtig zou hij zijn bek dan weer dicht doen en snel naar die plek toe lopen. Je snapt, dat ik het wel een heel eng idee vond. Maar aan de andere kant; ik ben niet vies van een beetje avontuur. Natuurlijk dacht ik er weer niet bij na hoe des duivels Beau wel niet op mij zou worden als hij dit hoorde, zeker na dat gedoe met dat vogelhuisje.
Ik stemde in met het plan van Luca en inderdaad hij was heel voorzichtig. Het was lekker warm in zijn bek, maar zo donker, ik zag geen poot voor ogen. Omdat het nogal wiebelde tijdens het lopen, ben ik maar tegen zijn kiezen aan gaan leunen en toen zakte mijn staart tussen zijn tanden door. Even werd het toen spannend, want mijn staart kriebelde in zijn wang en daar moet hij bijna van niezen. Hij deed zijn bek een klein beetje open en toen hing mijn staart uit zijn bek.
Aangekomen bij de plek, bleek dat een voorraadkast in een schuur te zijn. Allerlei heerlijkheden heb ik daar verzameld.
Die lieve Luca heeft mij toen op dezelfde manier teruggebracht, tot aan de heg van mijn tuin. Heel voorzichtig liet hij me weer uit zijn bek stappen en strompelde ik het laatste stukje naar mijn holletje. Dag Luca, je bent heel bijzonder. Dankjewel dat je mijn vriend wil zijn.
Die avond heb ik met Beau en Hortense gesmuld van al die heerlijkheden. Ik heb Beau naar niet over mijn nieuwe vriend Luca en mijn avontuur verteld, dat leek me verstandiger voor de lieve vrede.
WORDT VERVOLGD
Voor meer gratis verhalen, gedichten en columns, meld je aan op mijn FB-pagina: