Aflevering 2: The Rolling Stones in Scheveningen

THE ROLLING STONES IN SCHEVENINGEN
Geschreven door Bert Plomp

In 1964 raakte ik in Het Grote Bos bevriend met jongens uit de omgeving van Kijkduin in Den Haag.
Een goede vriend uit die tijd was ene Peter, hij woonde in een zijstraat van de Laan van Meerdervoort, vlakbij Kijkduin.
Bij mijn vriend Peter heb ik meerdere malen gelogeerd, maar echter vele malen meer bij de onvolprezen ouders van Petra, mijn schoonzuster, die ook in Den Haag woonden.
In die tijd bezocht ik met mijn Haagse vrienden vele concerten in club 192 in het casino van Scheveningen. The Spencer Davis Group, the Kinks, the Golden Earrings, Q65, Shocking Blue, the Motions en vele andere bekende bands
traden daar aan de lopende band op.
Als het uitsluitend om muziek ging, was Amsterdam in die dagen – vergeleken met Den Haag – echt een plattelandsgemeente.
In het Kurhaus in Scheveningen woonde ik ook het allereerste concert van mijn meest favoriete band “The Rolling Stones” bij en wel op zaterdag 8 augustus 1964, precies 5 jaar voor de geboorte van mijn dochter Florence. Dat kan toch haast geen toeval zijn.
De geboorte van Florence vond in alle rust plaats zoals de lezer eerder heeft kunnen lezen. Het concert van The Stones – het eerste Europese optreden van de band buiten de UK – eindigde in een enorme chaos.
Mijn vrienden en ik waren die dag al ver voor de aanvang van het concert in Scheveningen aan het rondzwerven, in afwachting van de start van het concert ‘s avonds rond een uur of acht. Het was een broeierige dag en er hing onweer in de lucht.
Dagblad De Telegraaf had zijn best gedaan om The Stones alvast negatief weg te zetten. Onder de kop “Import van lelijkerds” werd geschreven: “de lelijkste beatgroep ter wereld” en “ze hebben een Boris Karloff-uiterlijk”. Die nare stemmingmakerij hebben ze bij deze krant nog steeds niet verleerd, met name als het om veranderingen gaat die deze
conservatieve krant niet pruimt.
Het programma voor de pauze bestond uit optredens van André van Duin, Trix & The Paramounts, The Fouryo’s en andere artiesten die in de verste verte niet pasten bij het genre muziek van The Stones. Het was alsof je een megalange uitvoering van “Twee reebruine ogen” van onze beroemde Selvera’s vooraf liet gaan aan “Sympathy for the devil”. Fans van de band van de laatste song begonnen voor de pauze dan ook danig ongeduldig te worden.
Toen de gordijnen op het podium sloten en de pauze aanving, zat de explosieve stemming in de grote zaal van het Kurhaus er al goed in en was de sfeer zeer geladen. Ook buiten begon het al behoorlijk te rommelen vanwege het naderende onweer.
Toen Bill Wyman achter de gordijnen wat eerste tonen van zijn basgitaar losliet op de zaal, was het gebeurd. Het publiek begon nog heftiger tekeer te gaan en er werd een run op het podium ingezet. Onderwijl moesten de eerste stoelen eraan geloven en vlogen ze van alle kanten door de lucht.
Toen de gordijnen open gingen en The Stones hun optreden aanvingen, was er echt geen houden meer aan.
Het podium stond vol met politieagenten, knokploegen en mensen van de organisatie.
Het werkte allemaal als een rode lap op een aanstormende stier.
Er werd met van alles en nog wat gesmeten naar de politie en de leden van de knokploegen. De politie trapte en ramde erop los dat het een lieve lust was en kwam zelfs te paard de zaal binnenrijden met geheven sabel.
Dat er geen doden zijn gevallen mag een wonder heten.
Van de nummers die The Stones speelden, hoorde ik flarden van Oh Mona, Suzy Q en niet veel meer.
De herrie van de fans, terwijl de zaal volledig afgebroken werd, maakte het haast onmogelijk nog iets van de band te horen.
Toen The Stones hun vijfde nummer inzetten, gingen de gordijnen dicht en werd het concert beëindigd, waarna het geweld en de afbraak van de zaal compleet werden. Toen het publiek eenmaal naar buiten gedreven was en de schade opgemaakt kon worden, brak het onweer volledig los en zorgde de werkelijk neerstortende regen voor de meer dan nodige afkoeling.
Het is nu 2014, we zijn 50 jaar verder en The Stones zijn nog steeds mateloos populair. Ze treden deze zomer (2014) op in Nederland tijdens Pinkpop.
Het publiek zal er niet minder tekeer gaan als toen in Scheveningen, maar geweld – van welke zijde dan ook – hoort er gelukkig niet meer bij.
Als we in die tijd met z’n allen in colonne van Het Grote Bos naar Den Haag reden, stak mijn Tomos wel heel povertjes af bij die van mijn vrienden. Hun brommers zagen er echt gelikt uit. Niet glanzend zwart maar meer gemoffeld. Het geluid van hun motoren was veel zwaarder. Het was niet het geluid van een bromfiets maar meer dat van een zware motorfiets.
Mijn vrienden beloofden mij als ik weer eens in Den Haag zou opdoemen, dat ze mijn Tomos wel even op zouden pimpen. Het oppimpen vond vervolgens plaats doordat, al toerend over de wegen langs het strand, zij hier en daar van een geparkeerde Tomos of Puch een onderdeel verruilde met die van mijn brommer. Aan het einde van die toer zag mijn Tomos er net zo representatief uit als die van hen.
In die tijd gingen we ook vaak naar het strand en maakten we deel uit van de zogenaamde “Kikkers”.
Dit was een groep jongeren die het, zoals de Mods in Engeland in die dagen, opnamen tegen de “Rockers”: de “Vetkuiven” in de Nederlandse situatie.
Op het strand van Scheveningen, gekleed in zwarte capes, gingen we de slag aan met de vetkuiven en dat vond gewoon plaats tussen het zonnebadende publiek.
Daarbij is ooit een dode gevallen. Bepaald niet iets om trots op te zijn.
Bij de lieve ouders van mijn schoonzuster Petra, heb ik menigmaal gelogeerd als ik weer eens op de Tomos Den Haag aandeed.
Ik werd daar altijd enorm verwend. Alvorens ik in de loop van de avond naar Club 192 afreisde, speelde ik altijd eerst een aantal partijtjes schaak met Piet, de vader van Petra.
Als ik terugkeerde van het uitgaan, waren haar ouders altijd nog op en praatten we nog gezellig na over van alles en nog wat. Daarna ging ik naar “Petra’s” bed en kreeg ik de volgende morgen een heerlijk ontbijt op bed gepresenteerd door Rie, de moeder van Petra.
Wat wil je nog meer als jongeling.