RUST ZACHT LIEVE CHARLOTTE ANTOINETTE
Geschreven door Gerda ten Wolde
Gunst, nu ik dit verhaal zo aan jou vertel, schiet ik weer helemaal vol. Het was zo triest toen ik bij mijn ouders kwam om het te vertellen. Mijn moeder barstte in snikken uit en mijn vader had het ook moeilijk. Dat kon ik zien omdat zijn snorharen heel erg begonnen te trillen. Het zal je ook maar overkomen, dat je kind je komt vertellen dat een ander kind vast heeft gezeten in 2 klemmen. Ik had het er zelf ook wel moeilijk mee. Het verhaal is ook zo triest.
Nadat mijn ouders snel nog even wat hadden gegeten zijn we met z’n drietjes weer op pad gegaan naar mijn huis. Ze zullen de komende tijd wel bij mij blijven logeren, zodat ze dan regelmatig bij Charlotte Antoinette kunnen gaan kijken. Nu maar hopen dat mijn moeder zich over haar angst voor mensen heen kan zetten. Zij heeft heel vroeger iets “ergs” meegemaakt met mensen en sindsdien gaat ze er met een grote boog omheen. Mijn vader heeft die angst niet, maar die woonde vroeger dan ook op het château in Frankrijk, waar hij de mensen heel gemakkelijk kon ontlopen.
Samen met mijn ouders loop ik nu voorzichtig richting de grote conifeer. De doos staat er gelukkig nog, maar we kunnen Charlotte Antoinette door de takjes en mosjes nog niet zien. Mijn vader heeft gezegd dat hij wel als eerste de doos in zal gaan, om te kijken of alles veilig is. Snel komt hij weer naar buiten. Ik kan zien aan de kleur van zijn neus dat hij wel heel erg geschrokken moet zijn. Langzaam loopt hij naar mijn moeder toe en fluistert hij haar wat in haar oor. Mijn moeder begint te huilen en ik huil van de weeromstuit mee. Mijn vader schraapt zijn keel en zegt dat het heel erg slecht met Charlotte Antoinette gaat en dat hij niet weet of ze het wel gaat halen. Hij vindt ook dat we niet met z’n drietjes naar haar toe kunnen, dat zou te druk worden. Omdat ik vanmorgen al bij haar ben geweest moet ik maar even wachten en gaat hij met mijn moeder naar Charlotte Antoinette.
Na een poosje komt mijn vader weer naar buiten. Ik schrik van de aanblik, hij lijkt wel een jaar ouder. Met schorre stem zegt hij dat ik maar weer even naar binnen moet en dat ik vooral lief voor Charlotte Antoinette moet zijn, want het is bijna voorbij. Even snap ik niet wat hij bedoelt. Hoezo “voorbij” , zijn haar pootje en staart dan alweer genezen? Bijna wil ik een rondedansje maken als mijn vader verzucht dat Charlotte Antoinette dood gaat. Dat kan toch niet, dat mag niet gebeuren. Je hoeft toch niet dood te gaan aan een gebroken pootje en staart! Mijn vader legt me uit dat er veel meer aan de hand is. Je kunt het aan de buitenkant niet zien, maar die klemmen hebben in het lijfje van Charlotte Antoinette veel meer beschadigd. Arme Charlotte Antoinette. Bijna durf ik niet meer naar binnen te gaan. Het idee alleen al; mijn zusje gaat dood. Maar ik mag haar niet in de steek laten, ik moet naar haar toe. Binnengekomen zie ik mijn moeder naast Charlotte Antoinette zitten. Ze aait voorzichtig het kopje van haar dochter.
De tranen lopen over haar snuitje. Charlotte Antoinette haalt moeilijk adem en haar oogjes zijn dicht. Af en toe kreunt ze een beetje en beweegt ze iets. Zonder dat ik het gemerkt heb is ook mijn vader naar binnen gekomen en hij gaat naast mijn moeder zitten. Hun ogen ontmoeten elkaar. Ze weten beide dat het bijna zover is. En dan slaakt Charlotte Antoinette haar laatste zucht. Het is voorbij. Ze hoeft geen pijn meer te voelen. Charlotte Antoinette is dood. Met z’n drietjes lopen we de doos uit op weg naar mijn huis.
Wat nu? Nog voor we hebben besloten wat we nu moeten gaan doen komt zij van het grote huis naar buiten. We kunnen nog net op tijd wegduiken achter de druivenrank. Zij van het grote huis loopt naar de doos toe en duwt de takjes en mosjes wat aan de kant om naar Charlotte Antoinette te kunnen kijken. Langzaam bukt ze voorover en pakt de doos op. ” Ho, ho, waar ga je met mijn zusje heen?” Zij van het grote huis loopt naar de tafel en zet de doos er boven op. Dan loopt ze naar de schuur en haalt daar een schop. Met die schop en de doos met Charlotte Antoinette loopt ze vervolgens naar de pergola linksachter in de tuin en begint daar een gat te graven bij de Karmozijnbes. Mijn ouders en ik kunnen alles vanachter de druivenrank gadeslaan. Behoedzaam pakt zij van het grote huis Charlotte Antoinette uit de doos en legt haar in het gat in de grond. Na nog een laatste blik gooit ze wat zand over Charlotte Antoinette. Met een trieste blijk in haar ogen loopt zij van het grote huis terug naar de schuur.
Ze blijft een hele tijd binnen. Je zou denken dat het terugzetten van een schop toch niet zolang hoeft te duren. Mijn ouders en ik durven niet zo goed achter de druivenrank vandaan te komen. Na verloop van tijd komt zij van het grote huis weer naar buiten met de 2 klemmen in haar hand. Ze legt ze op de tafel en gaat naar binnen. Mijn ouders en ik lopen zo snel we kunnen naar de Karmozijnbes en staan daar met tranen in onze ogen aan het graf van Charlotte Antoinette. Om mijn moeder te troosten zegt mijn vader dat het beter is zo. Charlotte Antoinette had nooit meer goed kunnen lopen, dus ook nooit meer op pad kunnen gaan om eten te zoeken. Wij mogen wel verdrietig zijn, maar dit is echt het beste voor Charlotte Antoinette. Dicht naast elkaar lopen mijn ouders voor mij uit naar mijn holletje. Als we daar aankomen zien we nog net hoe zij van het grote huis met een zwaai de beide klemmen in de vuilcontainer gooit. Dat is mooi, dat is heel mooi, dan kan er nooit meer een muis in vast komen te zitten.
’s Avonds hebben we nog lang bij elkaar gezeten zonder iets te zeggen. We hadden het al moeilijk genoeg met onze eigen gedachten.
Dag lieve, lieve Charlotte Antoinette …….
WORDT VERVOLGD
Voor meer gratis verhalen en columns, meld je aan op mijn FB-pagina: