KUIKENTJE
Geschreven door Rob Meyer
Een nog ongeboren kuikentje voelt op zekere dag instinctief aan dat het iets moet gaan ondernemen om zijn situatie te veranderen, anders kon het wel eens fout lopen.
De ruimte die het pluizige wezentje tot op heden innam, lijkt nu te krap geworden, en de zuurstof raakt op. Ergens diep binnenin hem ontwaakt een gevoel van loskomen, vrijmaken, zich ontdoen van de enge behuizing die tot vandaag zijn wereld was.
Maar waar hij ook kijkt, aan alle kanten komt hij harde muren tegen, nergens een doorgang naar een grotere leefruimte, waarvan hij voelt dat het zijn volgende bestemming is.
Gedreven door een oeroud instinct probeert hij door de wanden heen te breken, maar twijfelt of het wel veilig is om de hem bekend ruimte te verlaten.
Daarnaast vraagt het diertje zich af waarmee hij die harde schaal om hem heen kan doorbreken. Dan, gestuurd door een levensdrang die diep van binnenuit omhoog borrelt, schraapt hij zijn moed bij elkaar en begint tegen de harde wand te tikken met zijn nog zachte snavel. Maar dan ineens ontdekt hij dat er iets op zijn snavel zit dat hard genoeg is om door de schaal heen te breken. Na een periode van enorme inspanning, onzekerheid en twijfel ontstaat er toch een scheur in de wand en dan ziet hij een heel andere wereld buiten het ei waar hij al die tijd inzat en waarvan hij dacht dat het zijn vertrouwde wereld was. Nu is er geen weg meer terug en na verloop van tijd loopt het zichzelf vrijgemaakte vogeltje tussen zijn broertjes en zusjes, op weg geholpen door moederkip.
Wij zijn allemaal dat kuikentje. Moet ik nog meer zeggen?
EINDE
Voor meer gratis verhalen, gedichten en columns, meld je aan op mijn FB-pagina: