IKEA KASTJE
Geschreven door Carla Maaswinkel
“Johan. In het kleine kamertje is nog een plekje voor een kastje. Ik moet wat naaigerei kwijt en bovendien zwerven mijn hobbyspullen daar maar rond.”
“Koop dan ook niet zoveel van die rotzooi. Je kunt zo langzamerhand zelf een winkeltje beginnen. Ik breek mijn poten als ik mijn kleren moet pakken.”
“Nou, zie je wel. Reden temeer om een kastje daar neer te zetten. Zijn we alle twee tevree. Ik heb een leuk ding gezien in de IKEA-gids. Kunnen we daar zaterdag niet even naar toe rijden?”
“Om de dooie donder niet. Ik wil die goedkope rotzooi niet in huis hebben. Bovendien, op zaterdag is er schaatsen en dan zit ik voor de buis.”
“Maar kijk dan toch even in die gids. Hier, op deze bladzijde. Perfect en precies de maat. Het heeft 7 laden. Je moet hem wel zelf in elkaar zetten maar dat kan ik ook. Er zit altijd een uitvoerige beschrijving bij. Een kind doet de was. Als ik je gereedschap tenminste mag lenen. Weet je wat. Jij kijkt tv en ik vraag Anneke of ze meegaat. Zij heeft een grote auto en ze heeft zelf ook iets nodig. ”
Leny ziet haar man een schuin oog werpen op de aangekruiste kast in de gids.
“Hij ziet er niet slecht uit. Oké, als jij hem in elkaar flanst, dan heb je mijn zegen. Maar ga niet zeuren als het je niet lukt.”
Het is inderdaad erg druk die zaterdag bij de Delftse Ikea. In de showroom is de kast snel gevonden. Hij is precies wat ze zoekt, solide en de laden lopen gladjes over de rails. Leny schrijft het nummer op van de magazijnstelling waar ze de kast kan ophalen en na een uitgebreide lunch in het restaurant, gaan ze op zoek. Het zijn meerdere pakketten en bijna niet te tillen. Het lukt hen om de dozen op twee karren te hijsen. Bij de kassa staat een lange rij en Leny krijgt pijn in haar rug van het lange staan en het tillen. De spullen kunnen maar net in de auto en de wagen helt vervaarlijk naar achteren.
Eenmaal thuis vraagt ze Johan om even te helpen met alles naar binnen te brengen.
“Allemachtig, hoe hebben jullie dat in de auto gekregen. Het lijkt wel lood. Waar wil je het hebben? Toch niet boven, dat krijg ik echt niet voor elkaar. We zetten het maar zolang in de schuur.”
De volgende dag worden de pakken de huiskamer in gesjouwd en Leny begint met het karton te verwijderen van een wirwar van planken en plankjes, schroeven, rails en handgrepen. De moed zakt haar in de schoenen. Dit is te hoog gegrepen. Ze gaat aan tafel zitten met de beschrijving. Johan doet alsof hij niets merkt. Op de tv doet Sven Kramer zijn best om zijn turbodijen te showen. Het volk krijst hem naar ongekende tijden.
“Johan, ik krijg dit niet voor elkaar. Laten we alles maar terugbrengen. Hier moet je hogere wiskunde voor gestudeerd hebben.”
“Als ik het niet dacht. Oké, niet grienen. Laat mij maar eens effe kijken, wijfie. Eitje!”
Johan zet z´n Blokker +3 brilletje op z´n neus en buigt zich over de vellen papier.
“Tja, dat is niet eenvoudig. Een echt bouwpakket. Eerst maar eens de bank en de stoelen opzijschuiven. Zo, dan de tafel aan de kant. Nu hebben we ruimte. Nu zien of alle schroeven er zijn. Als jij die nu eens op maat legt en telt of het compleet is dan ga ik mijn gereedschap halen.”
Na een uur staan de twee zijkanten van de toch wel hoge kast overeind, dan de bodem en de achterkant. Het geraamte wankelt naar alle kanten.
Johan zweet en zucht.
Als de bel gaat staat de buurman voor de deur.
Hij heeft een boor nodig om Anneke´s Ikea aanschaf in elkaar te schroeven.
“Zo, Johan, jij ook zo´n leuk kastje? Problemen?”
Ze buigen zich over de tekening. Leny verdwijnt naar de keuken.
Als ze met en paar pilsjes terugkomt, liggen de heren languit op de grond.
Ze schiet onbedaarlijk in de lach.
Na twee uur worstelen en diverse flesjes bier is het karkas stevig en kunnen ze met de laden beginnen. De buurman is gebleven en Anneke kwam vragen waar haar man bleef. Het wordt een oneindig gepuzzel om de vele plankjes in elkaar te schroeven.
Dan moeten de rails aangebracht worden.
Leny en Anneke zijn naar de keuken gevlucht.
Dan hoort Leny haar man vloeken.
“Ik kap ermee. Die kast moet weer helemaal uit elkaar. We hadden eerst die rails aan de binnenkant moeten aanbrengen. Het staat hier, vetgedrukt!
Vraag het morgen maar aan je zoon. Die is ten slotte timmerman. Ik ga schaatsen kijken.”
EINDE
Voor meer gratis verhalen en columns, meld je aan op mijn FB-pagina:
https://www.facebook.com/groups/377554749281077/
