HERINNERINGEN
Geschreven door Job Vast
Hoorde net weer eens het plaatje; “Where do you go to my lovely” van Peter Starstedt, en meteen zat ik weer in de laat zestiger jaren. Ik ging in de weekenden vaak stappen in Loosdrecht en kwam dan met mijn stapvrienden meestal terecht in de “Funtushoeve”, heerlijke livemuziek, leuke bandjes, gewoon top. Ik ontmoette t.t. daar ene Ruud, leuke vent waar je ongelofelijk mee kon lachen. Ruud wilde dolgraag eens naar Frankrijk voor een weekje de plaatsen bezoeken waar Peter over zong, dus “Juan les Pins”, mij sprak dat ook altijd aan, want daar zat en kwam iedereen waar hij over zong, de “jet set”, nou wie wil daar niet bij horen.
Kort en goed de plannen werden gesmeed, er moest een autootje komen, een tent en, dat was best moeilijk, een week vrij was t.t. bijna onmogelijk. Ik werkte toen bij Molenberg, en bezorgde brood en gebak bij mensen thuis in dat prachtige Bilthoven, en de Bilt, met een elektrokarretje, heerlijk werk. Maar er was nooit vervanging, maar uiteindelijk lukte het wel. Diezelfde avond dat we vrij kregen een Renault 8 gekocht op de automarkt in Utrecht, voor 250 gulden. Was wel wat roestig maar de motor klonk verder wel goed. Ruud zou een rijbewijs hebben die ik nooit heb gezien, maar reed slecht, dus reed ik zoveel mogelijk, weliswaar zonder rijbewijs, dat haalde ik pas tijdens mijn diensttijd. Een tent gekocht bij de dumpzaak op de Croeselaan, met een lamp, die het zelfs 100 meter onder water deed, volgens de verkoper, nou zo diep gingen we toch niet. Ook nog twee muffe slaapzakken, en een kookstelletje, meer had je niet nodig.
We hadden geen paspoort t.t., auto was niet verzekerd (was toen nog niet verplicht) hadden wel een kentekenbewijs van de auto maar stond nog op iemand anders zijn naam, dat was wel meegenomen. Er waren toen nog grenscontroles, maar daar verzonnen we ter plekke wel wat op. Zondagavond, we konden niet langer wachten, na zo goed en kwaad als het kon de auto nagekeken en alles leek goed. De verwarming was wel stuk maar het was zomer dus dat was geen probleem. Nederland België was geen probleem, een smokkelroute genomen. België Frankrijk iets moeilijker, maar kregen in een plaatselijk cafeetje een prachtige beschrijving hoe we over de grens konden komen, met medeneming van twee dicht geplakte dozen. Wat daar ingezeten heeft weet ik niet, maar kregen ook nog wat Francs mee dus het was gauw goed. Over de grens de dozen afgegeven in weer een cafeetje waar we allerhartelijkst werden ontvangen (ik denk dat het boter was geweest voor drugs waren de dozen te zwaar).
Dezelfde dag geld gewisseld bij een bank en kregen t.t. geweldig veel francs voor onze Hollandse guldens. In twee dagen kwamen we aan in Juan Les Pins, tussentijds op campings doorgebracht, en al Engelssprekend waren we al snel behoorlijk populair bij de meisjes, dat beloofde wat. De Renault voldeed goed, rookte wel behoorlijk, en moesten iedere 500 km wel wat olie bijvullen, en water, maar voor de rest liep hij als een zonnetje. In Juan Les Pins meteen een leuk terras opgezocht en bestelden bier, bij het afrekenen, waren we meteen klaarwakker, want die ober haalde gewoon het geld uit onze handen, want die drie biertjes de man kostte toen al een vermogen. Op datzelfde terras was iedereen druk met een klein mager mannetje, omringt door mooie vrouwen, bleek dat later Claude François te zijn, maar die was nog niet echt doorgedrongen in Nederland met zijn wat kinderachtige liedjes. Als je van soulmuziek en de Rolling Stones hield ja dan was Kloot Francois echt helemaal niets. Kortom Juan Les Pins was precies zoals Peter het bezong, een heerlijke week gehad, twee prachtige vrouwen kunnen “versieren”, maar toen die hoorden dat we in een legertentje op de camping stonden was het meteen over. Onze oude Renault 8 kreeg wel wat belangstelling van de Gendarmerie, maar toen ze eens naast ons stonden bij een opstopping, die lui gewoon aankijken en lachen. Toen ik later bij de Politie was en naast een auto stond met jongelui die je niet durven aankijken, wist je meteen dat het raak was, maar was altijd wel aardig voor die mannen want was mijn eigen tijd beslist niet vergeten. Kijk wat er los komt na het horen van dat nummer, zit ik zo weer in die Renault 8. Hij heeft het tot Utrecht prima volgehouden, en een week daarna verkocht op de automarkt voor 300 gulden, en Ruud vertelde en passant dat hij blij was dat ik alles had gereden, want hij had geen rijbewijs. Ja het lijkt misschien sterk maar zo waren de zestiger jaren een beetje. En die Lamp ging bij de eerste regenbui kapot, en de tent lekte, maar gelukkig maar een keer regen gehad, en voor de helft van wat wij ervoor hadden betaald de zaken weer ingeleverd bij de dumpzaak, hier bestonden ze van volgens mij.
EINDE
Voor meer gratis verhalen, gedichten en columns, meld je aan op mijn FB-pagina:
https://www.facebook.com/groups/377554749281077/
