GEDULD
Geschreven door Ellie Schmitz
Het geduld is aardig op de proef gesteld. En nog. We zoeken nog steeds. Het huis waar we in willen wonen hebben we nog niet gezien. Of het gevoel is er niet, of het is te duur, of er is teveel achterstallig onderhoud of alles is zo gedateerd dat er weer een aannemer aan te pas moet komen. Dat willen we niet meer. Een beetje vernieuwen is niet erg, maar niet meer alles hoeven aanpakken.
De zoektocht gaat door. Daarvoor gaan we zaterdag een paar huizen bekijken op de landelijke ‘open-huizen-dag’. Altijd weer zijn we hoopvol ‘het’ huis te vinden. Nu dus ook. Wie weet.
Voordat we gingen samenwonen heeft Man zijn huis verkocht. Maar eer het zover was, heeft hij ook meegedaan aan de ‘open-huizen-dag’. De avond ervoor is hij bij de buren geweest. Een druk gezin. Moeder, vader, drie kinderen. Buiten altijd veel geschreeuw en muziek. Of Man er iets van zei, het hielp niet. Met vijven met veel kabaal aanwezig.
Man vertelde van de dag in aantocht en vroeg of het tussen elf en drie uur buiten een beetje rustig kon zijn. Een waterval aan woorden had de buurman en was niet van plan zich voor die paar uur aan te passen. We hebben het geweten. Achteraf zeiden we dat het goed uitkwam dat er niemand naar het huis was komen kijken. Precies om elf uur werd in de tuin de muziek gestart, precies om drie uur werd het stil. Trouwens, voor even, daarna weer geschreeuw.
Hopelijk voor alle mensen die zaterdag aan deze ‘kijkdag’ meedoen rustige buren, niet teveel herrie, niet teveel toeterende auto’s in de straat, niets van dat alles waardoor eventuele kopers af kunnen haken. Voor onszelf wens ik dat we een leuk huis op een fijne plek zien. Een huis, waarvan we later in de auto tegen elkaar zeggen dat we daar wel willen wonen. Eindelijk kunnen we dan weer iets opbouwen en vooral ook ‘leefrust’ hebben. Raar woord eigenlijk, ‘leefrust’.
EINDE
Voor meer gratis verhalen, gedichten en columns, meld je aan op mijn FB-pagina: