KUNST – EERST HUIZEN
Geschreven door Ellie Schmitz
Afgelopen zaterdag hebben we twee huizen bekeken. Allebei staan al een poosje te koop en steeds weer kijken we ernaar. Ook al eerder in de straat geweest. We willen de sfeer proeven. Erdoorheen rijden. Man loopt altijd rond. Spreekt voorbijgangers aan. Achteraf hebben we dan regelmatig een ‘ja’ en ook een ‘neen’. Twijfel. Of zou het toch ‘het’ huis kunnen zijn? Dat hebben we met deze twee huizen. En nu tijdens de ‘open-huizendag’ hebben we de kans binnen te kijken. Dat gaan we doen.
In het eerste huis voel ik mij meteen opgesloten. Ik weet ook zeker dat ik er niet wil wonen. De bewoners zelf zijn zo enthousiast dat we niet ontkomen aan een rondleiding door het huis. Dat enthousiasme begrijp ik wel. Zij hebben er het grootste deel van hun leven gewoond. Er is in geleefd. Er is een prachtige diepe stadstuin. Het smalle daarvan stoort helemaal niet. Maar binnen is het donker en daardoor somber. Houten wenteltrappen waar geen eind aan komt en we een paar maal moeten bukken om het hoofd niet te stoten. Alles in het huis moet worden aangepakt. Dat willen we niet. Het valt meteen af.
Het tweede huis is licht en ruim. Genoeg mogelijkheden voor een muziekkamer en een atelier. Authentieke details zoals kamer en-suite, vloertegeltjes en glas-in-lood zijn tijdens de renovatie bewaard gebleven. Er is een kleine, aan alle kanten ingesloten tuin. Het oogt mooi. En toch is het blije gevoel er niet. Wel twijfel. Ben ik te kritisch of weet ik het gewoon niet?
We hebben overleg met de makelaar en besluiten er in het weekend over na te denken. Gaandeweg de dag is het al duidelijk. Voel ik mij in het eerste huis opgesloten, in het tweede voel ik mij verloren. Het is te groot. Ik mis iets. Een ziel of geborgen voelen. Ook dit huis valt af. De zoektocht wordt vervolgd.
Na de blik in de huizen rijden we naar mijn ‘opgroei-dorp’. Op een bankje aan de Roer, heerlijk in de najaarszon, lunchen we met de meegenomen koffie en boterhammen. Daarna bezoeken we in het kader van ‘Kunststroom’, een evenement in de dorpen van de gemeente Roerdalen, een paar locaties.
In de Onze Lieve Vrouwe kapel naast de basiliek zijn beelden en iconen te zien. In het gehucht Paarlo een grote schuur ingericht waar beschilderde objecten, beelden, schilderijen en foto’s zijn te zien. Als laatste gaan we naar de molen. Die is ook open voor publiek. Een trap omhoog voelt nog goed, maar helemaal bovenin waar het draaien van de wieken wordt geregeld, laat ik aan mij voorbijgaan.
In de molen, op het plein ervoor en in de loods met atelier en beneden de galerie, hebben we genoten van beelden, keramiek, schilderijen, grafiek en foto’s. En zeker ook van de gastvrijheid en de ontmoetingen. We sluiten af met een glas wijn.
Het was een heerlijke dag, ondanks dat ‘het’ huis zich nog niet heeft laten zien en de ‘leefrust’ nog steeds een verlangen blijft.
EINDE
Voor meer gratis verhalen, gedichten en columns, meld je aan op mijn FB-pagina: