De bedrieger bedrogen

DE BEDRIEGER BEDROGEN
Geschreven door Carla Maaswinkel

Tussen de glanzende witte berkenbomen ligt een langgerekt gebouw. Het laat duidelijk achterstallig onderhoud zien. AUTOMATERIALEN BUSSENKAMP, meldt het bord naast de ingang. Er heerst echter geen bedrijvigheid. Het is er zelfs doodstil.

Prompt om halfnegen parkeert Klaas Bussenkamp zijn blauwe Volvo. Hij pakt de weinige post uit de bus en loopt naar zijn kantoor. Zijn dag vol spanning begint. Klaas is met zijn tijd meegegaan. Niet in het doen van investeringen om zijn fabriekje gaande te houden. Nee, Klaas heeft een computercursus gevolgd en vervolgens van zijn vrouw en dochters een laptop gekregen. Als een kostbaar en breekbaar kleinood wordt het apparaat uit de platte zwartlinnen tas gehaald en op het lege bureau geplaatst. Voorzichtig sluit hij zijn laptop aan.

Klaas heeft een verslaving. Hij chat. Hij doet dat met allerlei dames. Hij heeft zich aangemeld bij relatiebureaus. Plaatste een foto van een mooie jonge vent, heeft zijn oorspronkelijke profiel van een saaie huisvader opgesmukt naar die van een bereisd en avontuurlijke man.

De aandacht die hij dagelijks krijgt heeft zijn libido danig opgekrikt. Hij chat zelfs met zijn eigen vrouw. Zijn veeleisende en bankconto verslindende vrouw, die absoluut niet door heeft dat ze de meest intieme verhalen aan haar eigen man vertelt. Klaas heeft plezier. Gniffelt en als hij ´s avonds stipt om zes uur zijn huis binnenstapt en zijn keurige vrouw bekijkt en meer intieme plekjes van haar kent dan hij zelf heeft mogen ontdekken, dan is de hele wereld van hem.

Op een avond staat zijn met zorg geklede echtgenote met de handen in de zij op hem te wachten. In de gang staat een koffer.

“Waar blijf je nou, Klaas?”

Hij volgt haar de kamer in. Ziet dat zijn borrel niet is ingeschonken en de tafel niet is gedekt. Er is iets vreemds gaande. Hij ruikt niets. Er is niet gekookt!

“Waar moet jij naar toe?” vraagt hij. “Je gaat nooit ’s avonds alleen op pad. Ik heb honger.”

Ze kijkt hem meewarig aan.

“Ik ga weg. Mijn koffer is gepakt. Ik ben dit saaie leven beu en nu de kinderen de deur uit zijn red jij het zonder mij ook wel.”

“Is er iemand anders? Heb je iemand ontmoet. Zeker op chatten. Laat je toch niet in de maling nemen.”

Klaas verslikt zich. Dat was dom.

Hij herinnert zich vaag, dat hij afspraakjes heeft gemaakt met een paar chat vriendinnen maar ook met zijn eigen vrouw. Zo maar, voor de gein. Kijken hoe ver hij kon gaan. Was dat misschien voor vanavond?

Zou ze echt? … Mijn god, wat heeft hij geschreven. Was het niet zoiets van: Pak je koffers en laten we gaan. Zou ze daar nu werkelijk intrappen? Zijn nuchtere vrouw. Alhoewel. Hij heeft haar intussen ook van een andere kant leren kennen. Hij kijkt haar beduusd aan. Weet niet wat te zeggen. Loopt naar de kast en schenkt zichzelf een stevige whisky in. Hij hoort de voordeur slaan.

Klaas haalt zijn schouders op.

“Die is zo terug “, zegt hij tegen zijn glas.