MIJN EERSTE EN GELIJK OOK MIJN LAATSTE ‘BLIND DATE’
Geschreven door Carla Maaswinkel
Alles was verhuisd en waar het allemaal moest komen te staan en liggen, geen idee. Van een 4-kamer appartement naar een veel kleinere 3-kamer woning, dat ging gewoon niet met de rotzooi die ik over de jaren heb verzameld. Ik begon met de zitkamer en alles wat niet geplaatst kon worden of niet meer in een kast kon worden gezet, ging naar de gang om later naar de kelder te worden gebracht.
Dat gebeurde ook met de slaapkamer. Maar toen stond de gang vol. Mijn Gamma lorrie erbij gehaald en daarop het e.e.a. geladen. De bedoeling was om dit vervoermiddel heel eenvoudig door 2 deuren te loodsen. Helaas! Er viel een plank op mijn wreef en die raakte waarschijnlijk een adertje. In een mum van tijd was er bloed, heel veel bloed. Theedoeken er omheen en toch naar de lift. Theedoeken doordrenkt en liftvloer angstaanjagend bloederig. Terug naar binnen om meer theedoeken om mijn wreef te wikkelen. Lift weg en ik hoorde een enorm gekrakeel in de lobby. Al dat bloed! Dat was niet OK. Ik riep naar beneden dat men zich geen zorgen moest maken, er waren geen lijken en ik zou alles opruimen, wel de lift naar boven a.u.b. De lorrie tussen de liftdeuren gezet en weer naar binnen, nu om emmer en dweil te halen.
Het bloeden hield niet op en ik besloot om per auto naar de EHBO van het ziekenhuis te rijden, hetgeen ongeveer 15 minuten in beslag neemt. Met een verbonden voet ietwat moeilijk schakelend op weg. Waar een wil is ook een weg. Ik nam dus de kortste en negeerde het bord ‘verboden links af te slaan’. Dat had ik beter niet kunnen doen. Indrukwekkende agent op motor in de aanval. Ik gaf hem een korte uitleg en toonde hem mijn voet. Meedogenloos was hij. Toch zo gevaarlijk, mevrouw, om zo achter het stuur te gaan zitten. Ik had ook 112 kunnen bellen. Daar had ik dus niet bij stil gestaan. “Mevrouw, ik ga u naar het ziekenhuis begeleiden. Rijd u maar achter mij aan, maar voorzichtig.”
Zo aardig, toch! Zijn goedertierenheid ging verder. Hij parkeerde zijn motor, haalde een invalidenwagentje en kwam naar mij toe. Ik vertelde hem dat ik het verder wel alleen af kon en bedankte hem heel hartelijk.
“Zitten.!” Zo van dit is een bevel. Schrok me rot en daar zat ik, prinsheerlijk. Hellinkje op en naar binnen. Wachtkamer vol met alleen buitenlandse Nederlanders maar daar had meneer de agent maling aan. Dit was urgent! Ik werd dan ook terstond geholpen en agent nam afscheid. Na zo’n 2 uur mocht ik weer naar huis alwaar ik een ravage aantrof.
De volgende morgen werd ik gebeld. “Dag mevrouw Maaswinkel, u spreekt met brigadier etc. Ik ben erg benieuwd hoe het met u gaat. Ik ben zo vrij geweest uw telefoonnumer bij de balie te vragen.” Stomverbaasd was ik en ik vertelde hem dat het prima ging en uiteraard …. wat lief van u dat u heeft gebeld, of woorden van gelijk strekking.
De volgende dag weer een telefoontje en de dag daarna ook. De knaap was, naar ik schatte, vele jaren jonger en ik vroeg me in stilte af of hij iets wilde. Maar bij het 3e gesprek kwam de aap uit de mouw. Hij vond mij uitermate geschikt voor zijn vader en of ik misschien kennis met hem wilde maken. Ik giechelde. Ha, op mijn leeftijd een ‘blind date’, kan niet gekker worden. Maar ik wimpelde het af. De aanhouder wint, want mijn brigadiertje bleef contact zoeken en we werden wat vrijer via de telefoon. Ik heb me om laten praten en hem toegestaan mijn telefoonnummer aan zijn vader te geven.
Een week gaat voorbij en op zondagmiddag belt de pa in kwestie. Met een licht Haags accent vraagt hij naar mijn wel en wee en het gesprek kabbelt een tijdje door. We maken een afspraak voor die volgende zaterdagmiddag om 3 uur in de Bogaard. Het terras buiten bij het toen nog bestaande V&D lijkt ons een goede plaats. Hij vertelt hoe hij eruitziet en van mij weet hij het al, zo blijkt.
Die zaterdag ga ik toch wel een pietsie nerveus op stap. Wat haal ik in Godsnaam in mijn hoofd. Ik besluit binnen bij V&D naar het terras te loeren om te zien of ik hem herken en of hij wel de goede lengte heeft, of hij er een beetje ‘uit ziet’. Ik heb nl. de pest aan mannen die kleiner zijn dan ik als ik er mee uit ga en dan ook nog een gebleekte afzakkende spijkerbroek dragen waar een bolle buik overheen kwabt. “Zo wèfie, volgens mè sta jè hiero op mè te wachte. Noù, zulle we ff een bakkie doen?” Ik steiger en draai me om. Daar staat een ongeschoren oudere man in spijkerbroek van ongeveer 1.60 meter, een overhemd aan dat voor wit moet doorgaan, bovenste knopen open, grijze borstharen, 2 gouden kettingen en met witte sokken voorziene voeten in gymschoenen. Dit kan niet waar zijn. Ik heb absoluut niets tegen een Haags accent, eigenlijk helemaal niet maar ik had dit dus na diverse telefoongesprekken met de pa van de agent, niet verwacht. Mijn zin in koffie is totaal verdwenen en ik vertel de man dat het wat mij betreft een vergissing is en draai me om. In de auto heb ik onbedaarlijk zitten lachen.
’s Avonds word ik gebeld, door de agent. Zijn vader had koude voeten gekregen en durfde het niet aan. Hij had zijn buurman gestuurd. Of ik …………………..Nou nee, laat maar zitten. Dat was dus eens maar nooit meer een blind date.
EINDE
Voor meer gratis verhalen en columns, meld je aan op mijn FB-pagina:
https://www.facebook.com/groups/377554749281077/
