Aflevering 70: Dit is het!

DIT IS HET!
Geschreven door Gerda ten Wolde

Een nachtje slapen met z’n drietjes is wel weer wennen hoor. Ik denk dat het ook wel zo zal blijven, want Aurélia had gisteren een bijzondere glinstering in haar ogen. Nu Claude weer een vrij man is zou het best kunnen dat die twee een stelletje gaan worden. Ik moet nog wel even wennen aan Claude, hoor.
Hij en zij van het grote huis zijn inmiddels ook opgestaan en scharrelen wat in de camper rond. Ik weet het niet hoor, maar het zou mij niet verbazen als we binnenkort weer gaan rijden.
Het zal weg gek zijn als Aurélia niet verder met ons meegaat. Maar het doel van haar reis is bereikt. Ze is weer thuis. Het heeft even moeten duren voor ze er was. Ik ben ook heel blij voor haar hoor, maar het stemt me toch wel een beetje droevig.
Als ze voor die tijd maar een fijn huisje heeft gevonden. Dat zou wel heel fijn zijn.
Eindelijk ging de deur van de camper open en konden we eruit. Goed om ons heen kijkend bereikten we de kast in de garage waar Claude woont bij de jampotten.
Er was niemand! Zelfs na wat roepen en piepen kregen we geen reactie. Je wordt als muis op zo’n moment toch wat ongerust. Tenslotte woont er hier wel een zwarte kat die wel een muisje lust. ’s Avonds hoor je ook wel eens een uil roepen. Nou da’s ook niet pluis.
Met kloppend hart liepen we met z’n drietjes de garage uit. Wat nu? Toch nog maar eens roepen.
“Aurélia, Claude, waar zijn jullie? Laat eens wat horen!”
Op dat moment kwam Kenzo de buitengalerij binnen. “O, jullie zijn hier! Ik zocht jullie al. Aurélia wil jullie wat laten zien.”
Pffff, gelukkig, dan is er niets aan de hand. Kenzo wees ons de weg naar een schuur, waar allemaal gereedschap lag opgeslagen. Grote enge dingen, maar ook grote zakken waar voer voor de honden, geiten en kippen zat. Dat is wel heel erg makkelijk, want dan is er altijd wat te knabbelen in de buurt.
Kenzo bleef bij een stelling staan. Op de grond lagen allemaal papiersnippers. Hier was een muis aan het knagen geweest, dat was meteen duidelijk.
Naar boven kijkend zagen we nog net het puntje van de staart van Aurélia uit een rol met papier steken. We roepen haar en meteen stak ze haar koppie met een grote glimlach uit die rol en keek ons stralend aan.
“O, wat fijn dat jullie er zijn. Komen jullie hier even kijken. Via de stelling kun je naar boven klimmen.”
En weg was ze weer. Wat klonk ze vastberaden. Zou ze een nieuw plekje hebben gevonden om te gaan wonen. Wat zou dat fijn voor haar zijn.
Zo’n metalen stelling is niet makkelijk om tegenop te klimmen hoor. Beau en ik hadden er best een beetje moeite mee, maar Sophietje was zo boven. Toen we boven waren, kwam Aurélia uit de rol papier tevoorschijn. Wat keek ze blij. Vlak achter haar aan kwam ook Claude uit de rol gekropen. Verbeeld ik het mij nu, of ziet hij er een beetje verhit en warrig uit. Een blik op Aurélia zei mij genoeg. Die twee hadden samen de nacht doorgebracht!
“Dit is het! Hier gaan we wonen.”
Het drong nog niet eens tot mij door, maar Beau keek nogal verbaasd en vroeg; “We?!?”
“Ja” zei Aurélia “WE gaan hier wonen. Claude en ik gaan hier in deze rol papier wonen. Vannacht hebben we al het nodige knaagwerk verricht. Het wordt echt geweldig en mochten er kleintjes komen dan knagen we gewoon nog wat verder.”
“Jeetje, wat een verrassing! Jullie gaan samenwonen en praten zelfs al over kleintjes. Dat overvalt me wel een beetje hoor. Maar als dit is wat je wil, Aurélia, dan ben ik heel erg blij voor jullie. Laat nu maar eens zien hoe jullie die rol papier uit gaan knagen.”
Ze hadden al aardig lopen knagen, want in het papier was een leuk holletje ontstaan. Van het kapot geknaagde papier hadden ze ook al een leuk nestje gemaakt. Ik kan niet anders zeggen, dan dat het er erg knus en warm uit zag. Aurélia straalde gewoon toen ze ons haar nieuwe huisje liet zien. Ze ziet er echt gelukkig uit.
Beau, Sophietje en ik hebben nog een poosje meegeholpen met knagen. Maar we wilden de tortelmuisjes ook even hun privacy gunnen.
Buitengekomen wilden we even zien of we iets te eten konden vinden, want van dat geknaag hadden we best trek gekregen. Misschien maar even bij de dames kip kijken of ze nog wat graantjes voor ons hebben.