Aflevering 51: Betrapt

BETRAPT
Geschreven door Gerda ten Wolde

Na een nacht waarin we uiteindelijk allemaal heerlijk warm en zacht hadden geslapen, werden we gewekt door de heerlijke geur van die lange broden.
We hadden niet eens gemerkt dat hij de camper uit was gegaan en op de fiets naar de bakker in het dorp was geweest, waar hij die heerlijke lange broden had gehaald.
Het zonnetje was niet echt overtuigd aanwezig, dus besloten hij en zij maar in de camper te gaan eten. Altijd een feest, want die broden zijn zo knapperig dat er altijd wel stukjes weg schieten. Een feestmaal voor ons.
Terwijl ze zaten te eten hoorde ik haar zeggen dat ze wel naar Irene wilde, waarop hij zei dat dat een goed plan was. Ze zouden daar dan in ieder geval een nachtje blijven en dan wel zien wat ze zouden gaan doen. We gingen dus weer rijden.
Voor ze alles gereed maakten wilden ze eerst nog even “douchen”. Wat was dat nu weer? Hij liep naar de kast en pakte een blauwe lap stof. We hielden onze adem in, zou hij het merken?
Terwijl hij de lap over zijn schouder gooide, trok zij een gek gezicht. “Kom eens hier met die handdoek. Moet je kijken! Er zitten gaten in, hoe kan dat dat nou? Het lijkt wel of er muizen aan hebben zitten knagen!”
Oei …… betrapt.
Hij bekeek de handdoek ook nog eens goed. “Nee joh, dat kan toch niet. Muizen in de camper, ja, ja, en dat geloof jij! Zouden het motten zijn, je weet wel, van die vlinders.” “Nee” zei zij “beslist niet. Motten maken kleine gaatjes, dit is muizenwerk! Hoewel ik niet snap hoe die binnen zouden moeten komen. Het trapje van de camper is toch veel te hoog.
Muisstil zaten wij te luisteren en moesten bij die laatste opmerking toch wel heel erg gelachen. Ze moesten eens weten, we waren met z’n vijven!
Gelukkig maakten ze er verder geen halszaak van en gingen gewoon door met hun voorbereidingen. Hij kwam terug van de douche, zij ging ook nog even en toen waren ze klaar voor vertrek.
Spannend natuurlijk, want we wisten niet waar Irene woonde. Verdrietig ook wel, want nu zouden we Balda en Luca waarschijnlijk ook niet meer zien. Helaas, zo is het leven. Na iedere bocht op het levenspad ziet het er anders uit, zei mijn vader altijd.
De camper begon te grommen en we reden weer. De camping af, de weg op en ja hoor, daar was de Lot weer. Na een tijdje zagen we weer van die struiken waar druiven aan groeien langs de kant van de weg en stopte hij de camper voor de deur van, laten we voor het gemak maar zeggen “de visboer”, want hij heeft dezelfde auto als de visboer bij ons in Nederland.
Beau en ik besloten maar niet met hem en haar mee te gaan, want we wisten niet of we die heerlijke wijn zouden kunnen weerstaan, maar hadden geen zin in weer een “kater”.
Het duurde niet lang voor hij en zij weer met dozen vol wijn terugkwamen.
Na een poosje rijden stopte de camper voor een groot wit hek.
Met veel lawaai kwamen er een paar grote honden naar het hek toe rennen. Hij en zij kenden die honden, want ze riepen ze bij naam en werden heel vriendelijk begroet door de honden.
Zij deed het hek open en hij reed de camper het terrein op. Zij sloot het hek achter de camper en stapte in. Stapvoets reden we naar een huis. De honden renden met de camper mee. Ze blaften zo vriendelijk en vrolijk.
Hij zette de camper naast het huis neer en samen stapten ze uit en liepen naar het huis. Het ging zo snel dat we niet de kans kregen om ook uit te stappen, dus keken we vanachter de gordijntjes naar wat zich daar buiten afspeelde.
Uit het huis kwam een vrouw naar buiten lopen. Ik had haar al eens gezien toen zij van het grote huis met haar vriendinnen had afgesproken, dus dit moest Irene zijn. Met zijn drieën liepen ze naar het terras en gingen daar zitten.
Nu maar hopen dat ze de deur van de camper nog open zouden zetten, zodat wij er ook even uit konden. Wel uitkijken met die honden natuurlijk.
We hadden al wel gezien dat er grote honden waren, maar ook een klein hondje. Dat kleintje vond ik er wel heel leuk uitzien. De grote honden konden heel hard achter elkaar aan rennen. Dat was wel een beetje eng.