Aflevering 46: Monsieur Jacques

MONSIEUR JACQUES
Geschreven door Gerda ten Wolde

Hanneke reed weer terug naar haar huis. Balda had beloofd ons terug te brengen naar de camping. Nu maar hopen dat hij en zij er nog zouden zijn, anders hadden we toch een probleem.
Balda liep weer over het veld met orchideetjes naar de camping. Gelukkig liep ze niet zo hard als de eerste keer dat we haar zagen. Wij bungelden weer als acrobaten aan haar staart. En toch leek het weer alsof ze vloog met haar flapperende oren.
Hij en zij van het grote huis waren weer heel verrast dat Balda hun kwam opzoeken. Hahaha, wisten zij veel! Nadat Balda een bakje water had gekregen, werd het tijd dat ze terugging naar haar eigen huis.
Wederom moesten we afscheid nemen. Tenslotte wisten we niet of we ook Balda nog terug zouden zien. Akelig hoor. We zijn nu eenmaal afhankelijk van mensen om grote afstanden af te leggen, dus we moeten ons erbij neerleggen.
We hebben Balda net zolang na staan kijken toen ze naar huis ging tot ze uit het zicht verdwenen was. Alle vier hadden we glimmende oogjes en waren stilletjes. Twee van die lieverds op één dag uitzwaaien, da’s best veel.
Hij en zij van het grote huis gingen buiten voor de camper zitten en maakten plannen voor de komende dagen. Het zag ernaar uit dat ze nog een tijdje op de camping wilden blijven. Jippie!
Terwijl Beau, Aurélia en ik een plekje in het ondergaande zonnetje hadden gevonden, speelde Hortense wat met de vliegjes en vlindertjes in het gras. Plots kwam er een muis onder de heg vandaag en kwam onze kant op lopen.
“Hé, wat doen jullie hier. Dit is mijn tuin. Wegwezen!! En laat ik dat grote beest hier ook niet meer zien. Wat is dat eigenlijk voor iets? Kan het vliegen met die oren?”
We keken elkaar verbaasd aan, wat was dat voor vreemde snuiter? Kan hij zich niet eerst even fatsoenlijk voorstellen en dan dat agressieve toontje ….. pffff. Wat een onaangename muis.
Beau stapte op hem af en sprak hem uitermate rustig aan.
“Goedenavond meneer, dit hier is mijn gezin. Wij komen uit Nederland en zijn op vakantie met dat grote witte ding op wielen daar. Dat heet een camper. En dat grote beest is een hond en bovendien een lieve vriendin van ons. Zij heet Balda en is een Ala d’Oro. En wie best u?”
De muis keek Beau onvriendelijk aan en snauwde: “Jullie moeten mij Monsieur Jacques noemen. En een Ala d’Oro is geen hond. En nu ophoepelen jullie of ik stuur mijn kat op jullie af!” Hij draaide zich murmelend om en liep weg richting de heg, waar inderdaad een kat naar ons lag te loeren. Brrr, de rillingen liepen over onze ruggen.

Toen werd Beau toch ontzettend kwaad ….
“Wat denkt die ouwe idioot wel?!? Denkt hij dat hij zomaar mijn gezin kan bedreigen? Hij mag wel oppassen, want ik bijt zo zijn kop eraf!”
Hortense schrok wel even van deze uitbarsting. Zo had ze haar vader nog nooit gezien. Gelukkig kalmeerde Beau al snel weer en zei met een grijns: “Zo, dat lucht op!”
Wat een grumperige muis was dat zeg, maar wij laten ons daar niet door wegjagen. Bovendien zijn wij met z’n viertjes. Wat denkt hij wel. Met z’n viertjes hebben we er later toch maar om zitten lachen.
Door ons avontuur van vandaag en dat gedoe met Monsieur Jacques waren we wel moe. Een goede nachtrust zou ons goed doen.
We hebben Aurélia mee de camper in geloodst. Ze vond het allemaal best spannend. Zo’n ding had ze tenslotte nog nooit van binnen gezien.
We hadden nog wat stukjes van dat lange brood en nog een paar zaadjes. Net genoeg om voor het slapen gaan nog wat te eten. Morgen zouden we echt op zoek moeten naar wat nieuws.
Dicht tegen elkaar aan hebben we die nacht heerlijk geslapen. Aurélia sliep ook lekker rustig. Misschien dat ze weer wat op zou knappen nu ze bij ons was.