CAKE
Geschreven door Rob Meyer
Toen ik begin 20 was, vonden mijn verkering en ik dat het tijd werd om samen te gaan wonen.
Hetgeen geschiedde.
Ik woonde inmiddels in het toenmalige Bijlmer, nu Amsterdam-Oost hetend, daar de naam Bijlmer te veel gelinkt was aan de grote mate van criminaliteit, veelal gepleegd door Nederlandse burgers uit West-Indië. Dus gewoon Surinamers en Antillianen. Dat kon je toen nog wel zeggen zonder allerlei politiek-correctelingen op je nek te krijgen en uitgemaakt te worden voor racist. Nu kan dat niet meer.
Maar goed.
Mijn vriendin trok dus bij mij in en al na enkele weken besloot ik dat deze jongen maar de pollepel moest gaan zwaaien in het keukenrijk, aangezien mijn geliefde nog geen ei kon bakken.
Zogezegd, zo gedaan en along the way leerde mijn wederhelft toch het nodige aan keukenprinsesserie en vergastte mij met groeiende regelmaat op in kwaliteit evenredig groeiende maaltijden.
Haar interesse in het keukenwerk nam zelfs in die mate toe, dat ze zich ook nog ging toeleggen op het bakken van taarten, brood en cakes.
En het was vooral die laatst categorie die mij uitermate boeide.
Ik ben zogezegd gek op cakes, maar dan wel met één restrictie: zo mogen absoluut niet droog zijn, en al helemaal niet dermate luchtig dat je ze aan ballonentouwtje naar de plaats van consumptie moet brengen.
Doch, zoals veel cake-bakkers dat vinden, was mijn geliefde de overtuiging toegedaan dat een cake droog en luchtig diende te zijn. Helaas uiteraard tot mijn teleurstelling.
Maar ik had daar wat op gevonden.
Wanneer de lieve schat een cake in de oven plaatste en de tijdklok zorgvuldig op de juiste baktijd instelde, wachtte ik tot het baksel zich ongeveer halverwege het bereidingsproces bevond, vergewiste ik mij ervan dat ze even de keuken uit was, en trok dan rap de deur van de oven open en dicht, hetgeen resulteerde in een grondige onderbreking van het rijzingsproces.
Resultaat laat zich raden: de cake zakte in als een marathonloper na de Rotterdam gelopen te hebben.
Toen de oogsttijd was aangebroken en zij de cake uit de over haalde, ontdekte ze tot haar ontzetting dat ‘het weer was mislukt’ en de cake nat en kledderig was. Dit dreef haar in die mate tot wanhoop en zelftwijfel, dat ik besloot om haar dat nooit te vertellen, temeer daar ik dan natuurlijk mijn eigen glazen ingooide (het voortaan veroordeeld te zijn tot het consumeren van droge en luchtige cakes) en tevens het risico liep dat we zouden belanden in een hevige echtelijke ruzie.
Maar het was voor haar wel een troost dat ik me een bult vrat aan haar ‘mislukte’ cakes.
Dat dan weer wel.
EINDE
Voor meer gratis verhalen, gedichten en columns, meld je aan op mijn FB-pagina: